#520 - Welk spel speelt u?

Net wanneer ik begin weg te glijden in de stilte van mijn warme bed, doorklieft een onrustig gebonk de duisternis, rauw en dringend, alsof iemand zijn schuur in brand staat en de brandweer op verlof is.

Het geluid komt van de voordeur, of misschien zelfs van het raam ernaast. Mijn eerste gedachte is dat ik het me inbeeld, dat het gewoon de wind is die door de takken van de bomen blaast. Dan hoor ik het weer, luider deze keer. Iemand rammelt aan de rolluiken, alsof die wanhopig naar binnen wil. Een rilling kruipt langs mijn ruggengraat. Wie zou dit op dit uur kunnen zijn?

Met enige aarzeling glijd ik uit bed en sluip ik naar het raam. Door een kier in de gordijnen probeer ik naar buiten te kijken. De nacht is pikzwart. Ik zie niets, behalve de schaduwen van de bomen die onheilspellend wiegen in de wind. Het gebonk gaat door, steeds dringender, steeds agressiever.

Mijn instinct zegt me om de politie te bellen. Mijn hand, die naar mijn telefoon reikt, blijft halverwege hangen. Wat als het iemand is die hulp nodig heeft?

Voorzichtig sluip ik naar de voordeur. Met trillende handen draai ik de deurknop om en open ik de deur op een kier. De koude nachtwind blaast naar binnen, en met het beetje licht dat uit de gang op de veranda valt, zie ik een gestalte in de schaduw staan.

'Welk monster is daar?' vraag ik, mijn stem klinkt schor, nauwelijks boven een fluistering uit.

De gestalte stapt naar voren, en het licht onthult een vrouw. Ze ziet er verward en paniekerig uit, haar haar is verwilderd en haar ogen staan wild. Ze is gekleed in een dunne jas, veel te koud voor dit weer, net niet lang genoeg is om de korte, strak gesneden jurk eronder volledig te bedekken. Haar benen, gehuld in glinsterende panty's, flikkeren in de kilte van de nacht. Hoge hakken, die normaal gezien elegant zouden zijn, lijken nu ongepast en ongelukkig gekozen voor het gure weer en de situatie waarin ze zich bevindt.

Er is iets in haar blik dat verraadt dat ze hier niet per ongeluk is beland. Er is een professionaliteit in de manier waarop ze zich vasthoudt aan de deurpost, alsof ze dit soort situaties vaker heeft meegemaakt. En nu, in deze nacht, er iets gruwelijk mis is gegaan.

'Alsjeblieft, laat me binnen,' zegt ze met een stem die smekend en bevelend klinkt. 'Ik weet niet waar ik anders heen moet. John... Je weet wel, die met zijn supergrote wapen. Die rotzak is me gevolgd.'

Mijn hart bonst in mijn keel, een mengeling van bezorgdheid en wantrouwen overspoelt me. Haar verschijning is niet wat je verwacht op een laat uur aan je deur. Ze lijkt precies het soort vrouw dat 's nachts opduikt in de verhalen die je nooit gelooft tot het jou overkomt: een gedrogeerde call-girl, weggelopen van een klant die haar iets verschrikkelijks wilde aandoen.

Een deel van mij wil meteen de deur dichtslaan, de telefoon pakken en de flikken bellen. Maar die ogen… die grote, smekende ogen, staan vol paniek, en ze lijken oprecht. En ik vind ze mooi. Wat als ze de waarheid spreekt? 

Ik duw de deur iets verder open. 'Kom binnen, juffrouw,' zeg ik, wetend dat ik hiermee een grens overga, een grens waarvan ik niet zeker weet of ik die zou moeten oversteken.

Ze schuift naar binnen, haar armen om zichzelf geslagen om de kou buiten te houden. Zodra de deur achter haar in het slot valt, lijkt de spanning in haar lichaam af te nemen. Haar ogen kijken schichtig rond, alsof ze verwacht dat dat Johnmens elk moment door de ramen kan stormen, haar op de grond kan rammen en haar kleren van het lijf zal rukken. En de rest!

Ik neem een moment om mezelf te peilen. Ik tast naar mijn kruis en oh ja hoor.

Ik observeer dat vrouwmens opnieuw en er overvalt me plotseling een gevoel van herkenning. Een vlaag van herinnering, wazig maar hardnekkig, dringt door mijn gedachten. De manier waarop ze haar jas uittrekt, hoe ze aarzelt voordat ze me aankijkt… Het lijkt allemaal zo bekend, ik zag dit eerder.

Mijn kruis pompt.

En dan, als een bliksemschicht die inslaat, dringt het tot me door.

‘Sonja,’ zeg ik, ‘je hebt jezelf overtroffen!’