#520 Boris (aangepast na feedback)

Marian ligt in bed. Ze slaapt al bijna. Er klinkt gebonk op de voordeur. Ze schrikt en wrijft haar ogen uit. Ze schuift het gordijn opzij. Weer beukt er iemand op de deur. Ze opent het raam. Een jonge vrouw kijkt direct naar boven en schreeuwt: ‘Mijn hond, mijn hond.” 
Marian vraagt:” Wat is er met je hond?”
‘Hij is aangereden. Hij staat niet meer op’, gaat de jonge vrouw tekeer.
‘Ik trek even wat aan en ben er zo.’
Marian komt met haar EHBO doos naar buiten.
De jonge vrouw rent  voor haar uit naar de hond.

De hond ligt zachtjes jankend midden op straat. 
Marian knielt naast de Labrador.
‘Hoe heet jij? En hoe heet je hond?’ 
‘Ik ben Joyce en dat is Boris, Hij gaat toch niet dood?’
 ‘Nee, maar ik doe hem even voor de zekerheid een snuitbandje om.’  
‘Joyce bel jij de dierenambulance. Die brengen hem naar een dierenarts.’
 Joyce pakt haar mobiel, zoekt met trillende handen het nummer. 
Ze snuit haar neus. ‘Ze komen zo vlug mogelijk.’ 
Marian legt Boris in stabiele zijligging. Boris laat dit rustig toe. Hij trekt alleen met zijn linker voorpoot.

 ‘Wat is er gebeurd?.’
Joyce ratelt met boze stem: ‘Hier mag Boris loslopen. Hij zag een poes. Rende er achteraan de straat over. Een auto raakte hem. De hufter keek even of zijn auto geen schade had, maar had geen oog voor Boris. Daarna reed hij door. Ik wist niet meer wat te doen.’
 ‘Waarom sloeg je op mijn deur?’
 ‘Ik woon hier in de buurt. Ze zeggen dat jij goed bent in het helpen van honden.’ Er staan zwarte strepen mascara onder haar ogen.
 ‘Sorry. Komt het wel goed met mijn mannetje?’
 Marian straalt rust uit en kijkt weer naar Boris. Deze piept af en toe, maar blijft stil liggen.
Op dat moment komt de dierenambulance. De zwaailichten geven een oranje gloed. Hij stopt vlak bij. Twee verzorgers stappen uit. Ze kijken bij Boris. 
‘Dat ziet er zorgelijke uit’, merkt een van hen op. De tranen rollen bij Joyce weer over de wangen.
‘Rustig maar mevrouw. Het komt wel goed’ , stelt de ander.
‘Wat nu.’ Met rode ogen kijkt Joyce hen aan.
‘We brengen hem naar de dierenarts. Die vertelt u wel wat er aan de hand is. U kunt met ons meerijden.’
Ze leggen Boris in de auto, Joyce stapt in en de bestelbus van Dierenlot rijdt weg.
Marian haalt opgelucht adem. 

De volgende dag klopt er iemand op de deur. Marian doet open en Joyce staat alleen voor de deur. Ze houdt een kleurrijk gemengd boeket in haar handen. 
 ‘Bedankt voor je hulp. Met Boris komt het weer helemaal goed.’ 

Versie 1

Marian ligt in bed. Ze is al bijna ingeslapen Er wordt op de voordeur gebonkt. Ze schrikt en wrijft haar ogen uit. Ze stapt uit bed, schuift het gordijn opzij. Weer wordt er op de deur gebeukt. Ze opent het raam en ziet een jonge vrouw staan. Deze kijkt naar boven en schreeuwt: 'Mijn hond, mijn hond.'
'Wat is er met je hond?'
'Hij is aangereden. Hij staat niet meer op', gaat de jonge vrouw tekeer.
'Ik trek even wat aan en kom zo bij je.'
Marian haalt haar EHBO-doos voor honden en gaat naar buiten.
De jonge vrouw rent voor haar uit naar de hond.

De hond ligt midden op straat en jankt zachtjes. 
Marian knielt bij de Labrador neer en haalt een snuitje uit de doos.
'Hoe heet jij? En hoe heet je hond?' 
'Ik ben Joyce en dat is Boris. Hij gaat toch niet dood?'
'Nee, maar ik doe hem eerst even voor de zekerheid een snuitbandje om.' Ze doet het in alle rust.
'Wil jij de dierenambulance bellen? Het is verstandig als een dierenarts naar hem kijkt.'
Joyce pakt haar mobiel, zoekt met trillende handen het nummer en belt. 
'Ze komen zo vlug mogelijk.' Ze snuit haar neus. 
Marian legt Boris nu in stabiele zijligging. Boris laat dit rustig toe. Hij trekt alleen met zijn linker voorpoot.

'Joyce wat is er precies gebeurd?'
Met boze stem begint deze te ratelen: 'Hier mag Boris loslopen. Hij zag een poes en rende er achteraan de straat over. Hij werd geraakt door een auto. De hufter keek even of zijn auto geen schade had, maar had geen oog voor Boris. Daarna reed hij door. Ik wist niet meer wat te doen.'
'Waarom sloeg je op mijn deur?'
'Ik woon hier in de buurt en heb gehoord dat je goed bent in het helpen van honden.' Ze veegt de tranen uit haar ogen. 
'Sorry. Het komt toch wel goed met mijn mannetje?'
Marian blijft rustig en kijkt weer naar Boris. Deze piept af en toe, maar blijft stil liggen.
Op dat moment komt de dierenambulance. De zwaailichten zijn aan. Hij stopt vlak bij. Twee verzorgers stappen uit en komen bij Boris kijken. 
'Dat ziet er zorgelijke uit', merkt een van hen op. Joyce begint weer spontaan te huilen.
'Rustig maar mevrouw. Het komt wel goed' ,stelt de ander.
'Wat nu?' Met rode ogen kijkt Joyce hen aan.
'We brengen hem naar de dierenarts. Die kan u vertellen wat er aan de hand is en wat er moet gebeuren. U kunt met ons meerijden.'
Boris wordt in de auto gelegd, Joyce stapt in en de bestelbus van Dierenlot rijdt weg.
Marian is blij dat ze kon helpen. 

De volgende dag wordt er op de deur geklopt. Marian doet open en Joyce staat voor de deur. Ze is alleen en heeft Boris niet bij zich. Heeft een gemengd boeket in haar handen. 
‘Bedankt voor je hulp. Boris heeft een gebroken poot, alles komt weer goed.'