#520 De babysit

Zal ik blijven slapen? Het wordt laat. Mijn neef en zijn echtgenote blijven niet lang meer weg. Fijn dat ik bij hen kan komen babysitten. Als student zijn die extra inkomsten welgekomen. Mijn studentenkamer ligt op dezelfde steenweg een tiental kilometer verder, maar zo laat rijdt er geen bus meer. Ach mijn neef doet  mij wel naar huis, dus wacht ik nog even.

Wat hoor ik? Geklop? Zijn ze thuis gekomen en hebben ze hun sleutel vergeten of wat? Natuurlijk gaan ze niet aanbellen, nu de kinderen slapen, maar het bonzen op de voordeur gaat hen evenzeer wakker maken. Toch eerst even checken aan het raam. Er staat iemand. Ik zie in het donker niet wie het is. Dit bonken is niet normaal, ik zal maar opendoen.

Ik open de deur op een kier en kijk in het bebloede gezicht van een oudere man. Op zijn witte hemd zitten ook bloedspatten. Wat is dit? Ik weet niet wat te doen. Heeft deze man hulp nodig? Ik wil niet dat de kinderen dit zien. Kwamen hun ouders nu maar thuis. Honderd en een gedachte flitsen door mijn hoofd.

De vreemdeling spreekt mij toe in het Frans. Hij excuseert zich. Dit was het enigste huis waar hij licht zag branden. Hij is met zijn wagen ergens tegenaan gereden en heeft zich verwond. Of ik met hem tot aan zijn wagen kan lopen? Ik zeg hem dat ik het huis niet kan verlaten, dat er kinderen liggen te slapen.

Meteen denk ik, hoe dom ben ik. Dit individu hoeft niet te weten dat er kinderen in huis zijn. Hij wijst naar zijn bebloede hemd en hoofd, vraagt of hij zich mag wassen en maakt aanstalten om binnen te stappen. Ik zeg hem te wachten en sluit de deur. Dan snel ik naar de keuken, maak een handdoek nat, loop terug en reik hem de vochtige doek. Nu zie ik een eind verder de flikkerlichten van de auto. De deur laat ik niet los, die wil ik meteen dicht kunnen doen als hij weer naar binnen wil komen. Ik zeg hem dat ik de hulpdiensten zal bellen. 
“Non, pas de police”, zegt hij.
Op de steenweg zie ik blauwe zwaailichten. Iemand heeft de wagen opgemerkt en de politie gebeld. De man merkt het ook en wil binnenkomen, maar ik sluit snel de deur voor zijn neus. Hij schreeuwt: “Merde!” en bonkt weer op de deur.
Ik hoor hoe een van de kinderen mij roept en snel de trap op.
De garagedeur wordt geopend. Gelukkig zijn de ouders gearriveerd.
“Het is niets hoor, het zijn mama en papa die thuiskomen. Ga maar rustig weer slapen.” Ik tril over mijn hele lichaam.
Zachtjes sluit ik de slaapkamerdeur en daal de trap af. Mijn neef ziet mijn lijkbleek gezicht.
“Wat is al dat gedoe hier in de straat? Zal ik je naar huis brengen?”
“Als jullie het goed vinden blijf ik slapen. Ik heb een en ander te vertellen.”