#518 — Uitwaaien

Je knijpt je ogen dicht tegen het striemende zand. De lucht is grijs en dreigend en de wind buldert en trekt aan je uitgelubberde vest. De kou voel je niet. Je schuifelt over het zand naar het water. Naar waar land in zee overgaat. Je staat stil en kijkt naar de meeuwen die dansen boven de branding. De uitlopers van de golven spoelen net over je blote voeten en elke keer lijk je iets verder in het natte zand weg te zakken. Wat zou er gebeuren als je bleef staan? Zou je helemaal door het zand worden opgeslokt? Wat zou er gebeuren als je gewoon door zou lopen? Het is eb. Waar zou je uiteindelijk worden gevonden? Je ziet de zee en de troep die er in drijft en je denkt aan jouw bloed en alle troep die daar in zit. Je weet dat het voor jou te laat is, maar voor de zee ziet het er ook niet best uit. Je had een mooi leven. Je hebt een mooi leven, maar je staat op het punt de regie te verliezen. Zes weken, drie maanden, zeker geen jaar meer. Zou het snel gaan? Zou de zee je naar beneden trekken of zou ze je zieke lijf weigeren en je steeds weer op het strand teruggooien? 
Dan is het alsof iemand jouw naam roept. Je kijkt om en in de verte, net onder de duinenrij herken je je dochter aan haar rode jas. Ze zet haar handen aan haar mond, maar de wind gaat met je naam aan de haal. Ze komt naar je toegerend, zichtbaar van streek en je draait je om en wankelt haar tegemoet. Moeizaam buk je je om je schoenen en sokken op te rapen waar je die hebt achtergelaten. Vandaag niet. Morgen is er weer een dag. Waarschijnlijk.