#518 Sneeuw

Het was een helse tocht, maar ze heeft het gehaald. Op eigen kracht de Mount McKinley beklommen. Weken ploeterde Lumi met een slee achter zich aan door sneeuwvelden, ijsvlaktes, over ravijnen. Doorlopend in een witte wereld, af en toe een flard grijs graniet maar verder ijs, wind, plaksneeuw, stuifsneeuw. De kou kreeg geen vat op haar, ze heet tenslotte Lumi, zoals haar vader wilde. Fins voor sneeuw.

En nu staat ze op de top waar de wolken zich openen en haar een blik wordt gegund op ‘de ramen van de hemel’. Zo zei Robert Tatum dat toen hij in 1913 de berg bedwong. Dat deed hij niet alleen. En Lumi is ook niet alleen. Een kilometer lager bivakkeert de rest van de expeditie in het hoge basiskamp. Samen ploeterden ze met sleeën de 6194 meter hoge ijsbult in Alaska op, die sinds 2015 weer Denali heet ‘de hoge’ zoals de oorspronkelijke bewoners van Alaska de berg noemen.

Striemende winden, gletsjers, sneeuw, gevaarlijke spleten. Ze overleefde het allemaal. Maar die laatste kilometer deed ze alleen. Rugzak met tentje mee, want over de laatste klauterkilometer doe je minstens veertien uur en ze wilde op de top slapen, ook als is het daar kouder dan min dertig.

De wolken schuiven uit elkaar en de hemel opent zich. De zon schijnt op haar gezicht. Uitgeput ritst ze haar donsjack open om zweet te laten ontsnappen. Ze dampt als een fjordenpaard.

Lumi gespt de rugzak af, pakt een energiereep en haar camera. Dit moment moet voor de eeuwigheid worden vastgelegd, een selfie, iets wat ze anders nooit doet. Ze gaat op het hoogste punt staan en drukt af. In haar ooghoek ziet ze de rugzak wegglijden. Steeds sneller suist de bepakking met eten, tent en donsslaapzak naar beneden. Boven haar sluit zich het wolkendek.