#517 Alleen

Als je wil weten hoe het voor mij voelt om in hun nabijheid te zijn, doe dan het volgende: 

Stap 1: pak een boterhamzakje. 

Stap 2: hou deze voor je mond en neus. 

Stap 3: Blijf ademen.

Je lichaam raakt in paniek; op zoek naar zuurstof die er niet is. Je voelt dat je langzaam stikt. Je hyperventileert. Je lichaam vertelt je dat je dood gaat, ook al weet je brein dat er objectief geen gevaar is. Zo voelt mijn ziel zich elke vrijdagavond als ik bij m’n ouders op bezoek ga.

Ik zeg dit niet om gemeen te zijn. Het zijn aardige mensen, ik gun ze het beste en voel me lullig dat ik zo over ze schrijf, maar ik wil ze tegelijkertijd nooit meer zien. Ze blijven mijn oude naam maar gebruiken, ook al heb ik ze keer op keer verteld dat ik me ongemakkelijk hierbij voel. Ik heb niemand anders. Misschien draaien ze toch ooit nog bij, vertel ik me keer op keer, alsof het leven een fucking Disney film is. Sorry, die ontschoot me even. Niet vloeken, dát is niet beleefd, zeiden ze tegen me als kind. Verkeerde persoonlijke voornamen gebruiken. Tuurlijk joh, maar vloeken; nee dat kan echt niet.

Soms denk ik dat ik een keuze moet maken. Dan maar helemaal alleen leven. Beter dan dit. Waar ik soms zei, bedoelde ik elke vrijdagavond. “Je bent meer waard dan dit” lees ik op een internetforum. Ik vind dat moeilijk om te geloven, het klinkt meer als iets voor shampooreclame dan voor het echie. 

Ik weet niet wie dit leest. Maar als je dit leest, en je bent ook alleen. Wil je dan mijn vriend zijn?