Schrijfopdracht #517 - Isolatie Titel: Onbereikbaar

Dag Hanwest, dank voor je verhaal en welkom op het forum. Ik zou graag willen dat ik enthousiaste feedback kan geven op een eerste plaatsing, maar ik denk dat je hier meer aan hebt:

Je kiest voor een vrij letterlijk gebruik van het thema "Isolatie" met de isolatiecel. Daarmee wordt het herkenbaar voor ons als lezers (heel goed), want we kennen de wanhoop van een isolatiecel uit andere schrijfsels en films. Maar de andere kant is dat we dit al kennen en je dus echt moet verrassen wil het interessant blijven.

Ook is het zwaar. Elke zin of alinea is wanhoop.

Mijn advies: als je schrijft over iets dat we kennen, probeer een invalshoek te kiezen die niet standaard is. En als je schrijft over iets dat zwaar is, probeer een inhoud te vinden die variatie brengt (zwaar-licht-zwaar-kwinkslag oid) of een  variatie in schrijfstijl.

Uiteraard is dit n=1 en heb je misschien meer of beter iets aan de opmerkingen van andere deelnemers of de schrijfcoach.

Paar kleine technische opmerkingen:

Je titel kan korter op het forum en leest dan fijner: "#517 Onbereikbaar" is voldoende

"Het geluid van voetstappen loopt weg" > geluid loopt niet weg, de persoon loopt weg of geluid wordt zachter/minder.

"Behalve haar de ene lange nagel van haar rechterringvinger" > woordje haar/de teveel

Ik hoop in de toekomst meer van je te lezen hier. Succes!

Dank je wel voor je eerlijke FB. Waardeer ik. 

Mooi thema, de wanhoop van iemand die versterkt wordt door in isolatie geplaatst te worden en de klem van hulp nodig hebben maar hulpverleners hebben die niet weten wat ze met je moeten. 

Het begin vind ik mooi, de beschrijvingen van de ruimte, van hoe ze drie keer rondloopt, de afgebeten vingernagels.
Daarna wordt het wat afstandelijker, algemener, meer in gedachten, minder in de ruimte of in het moment. Ik zou op dat moment graag dichter bij de hoofdpersoon blijven, juist omdat ik dat in het begin ook ben. Misschien kan je de gedachten wat specifieker maken of teruggaan naar het moment voordat ze geisoleerd werd waarin er een gesprek was waarin die dingen gezegd werden oid. 

Het stuk heeft het hart in de juiste plek; en ik vind dat je dat voelt. (Het deed me een beetje denken aan het eerste Album (EP) van S10.) De wanhoop voelt echt, en details (ze zoekt naar een scherp object, maar komt niet verder dan een nagel) helpen. Een plastic matras. Zorgverleners, die het "zorgen" verlenen erg letterlijk nemen. Het is wat veel voor 300 woorden, omdat we je personages nog niet kennen, maar gave inzending. 

Hoi Hanwest,

Welkom op het forum en bedankt voor je verhaal. Het meeste is al wel gezegd. Bij schrijven geldt: less is more. Probeer zo min mogelijk balast in je verhaal op te nemen zodat het vloeiender gaat lopen.

Hoi Hanwest, ik vind het wel een goed stuk en je kaart een actueel thema aan. Ik vind het ook authentiek overkomen en ben benieuwd naar meer inzendingen. 

Groet, RifkaB 

Best mogelijk om eerst beeld te geven en erna een stukje beschouwing. Ik vroeg me af wat de afstand was tussen de verteller en de vrouw. Die wisselt volgens mij in dit verhaal, bewust zo gedaan?

Het onderwerp is lang niet bekend bij iedereen, bovendien roept dit de vraag op waarom ze in isolatie is als ze aan zelfbeschadiging doet, dat is lang niet altijd het geval en dus wil ik verder lezen.

Je eindigt ook in samenvattende, beschouwelijke stijl. Dat kan. Daarbij krijg ik de indruk dat een psycholoog of verpleegkundige aan het woord is, ook wat taal betreft. Dat bedoel ik met afstand. Het eerste stuk is de verteller dichterbij. Daardoor word ik ook nieuwsgierig naar de verteller.

Eigenlijk is dit een verhaal dat meer woorden verdient. Want het roept veel vragen op die je niet kunt inlossen in 300 woorden.

Dank jullie voor de FB leuk om te lezen en ik laat het zeker bezinken. Dit stukje verhaal kwam zo in me op en heb het in korte tijd geschreven. Leuk om uit te proberen zo. Mooi forum. Tot schrijfs