#516 Te lang
De plek is nog steeds hetzelfde, alsof ze niet heeft gezegd wat ze zojuist heeft gezegd en hij nog steeds zijn hand wil uitsteken om die van haar te pakken. Dat doet hij iedere avond, als het donker wordt op het eiland en de stilte voorzichtig, als een traag laken, over de camping wordt getrokken. Dan zitten zij samen in de stoelen die bij de huurtent horen en kijken hoe de zon de duintop raakt en daar achter verdwijnt.
‘Misschien moet je morgen de boot nemen’, zegt ze. ‘Ik wil graag alleen zijn.’
Hij grinnikt. Zo’n enkele, ingehouden grinnik, zonder geluid, maar met een kleine snuif en een beweging van zijn borst.
‘Ik denk het niet’, zegt hij. ‘Als je alleen wilt zijn, neem jij zelf maar de boot’.
Dan staat hij op en gaat naar bed.
De volgende ochtend neuriet hij urenlang een nummer dat zij allebei goed kennen, terwijl hij de tent veegt, de stoelen verzet en weer terugzet, theewater kookt en de thermosfles vult, de vaat meeneemt naar het washok en weer opruimt als hij een half uurtje later terugkomt. Hij vouwt de strandhanddoeken op, hangt de natte theedoeken op en vervangt ze voor schone, strekt zich uit op de ligstoel en leest twee uur zwijgend in de zon het boek dat hij al drie keer heeft herlezen. Zij besluit te gaan fietsen.
Ze komt terug tegen etenstijd. De tent is leeg, maar zijn aanwezigheid is overal zichtbaar. Zijn schoenen staan achter de ingang, zijn toilettas op het tafeltje en zijn zonnebril en leesbril steken uit het bakje naast de slaapcabine. Zij verlegt de strandhanddoeken en vouwt zijn boek dicht dat hij altijd opengevouwen op zijn kop laat liggen. Ze heeft een hekel aan breuken in de rug van een boek, maar ze heeft hem er nooit vanaf kunnen brengen.
Het is al donker als hij weer bij de tent is. Zij zit in één van de huurstoelen. Als hij in de andere gaat zitten, vraagt ze waar hij geweest is.
‘Ik heb de hele middag naar de veerboten gekeken. Ik heb ze vier keer zien komen en weer zien gaan.’
Hij vraagt niets aan haar. Plotseling draait hij zijn hoofd om en kijkt haar aan.
‘Ik neem geen boot’, zegt hij. ‘Morgen niet, overmorgen niet, nooit niet.’
‘Dat weet ik toch’, zegt ze. Ze steekt haar hand uit en deze keer kijkt en kijkt en kijkt hij alleen maar naar die hand.
Alleen al door je…
Lid sinds
11 jaar 11 maandenRol
Alleen al door je schrijfstijl, los van de inhoud, leest je stukje heel lekker weg.
Je tekst roept bij mij een gevoel van intimiteit op, van onuitgesproken verbondenheid. De opsomming van alledaagse handelingen versterkt dat gevoel. Er waart zelfs een vaag vleugje mysterie rond. Aangenaam vind ik het ontbreken van uitleg.
Puur op grond van smaak, is er slechts één passage waaraan ik zou willen sleutelen: Hij vraagt niets aan haar. Plotseling draait hij zijn hoofd om en kijkt haar aan.
Misschien wil je het verschil tussen beiden benadrukken, toch lijkt me ‘aan haar’ overbodig. Aan wie anders zou hij iets vragen? ‘Plotseling’ zou je gemakkelijk kunnen vermijden. Bijvoorbeeld: hij staart zwijgend voor zich uit (of kortweg hij zwijgt, of hij vraagt niets, etc.) tot hij zijn hoofd draait en haar aankijkt.
Goed verhaal, Raymond. …
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Goed verhaal, Raymond. ... en de stilte voorzichtig, als een traag laken, over de camping wordt getrokken: mooie metafoor! Alhoewel een laken uit zichzelf niet traag kan zijn, daarom zou ik het woord traag na laken plaatsen ...als een laken, traag over de camping wordt getrokken.
Hoi Raymond, Heel mooi…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Hoi Raymond,
Heel mooi geschreven! Hoewel het er wel is, zie ik dit verhaal niet meteen als een dat leunt op een plot. Dat geeft de schrijfstijl des te meer ruimte en de sfeeromschrijving de mogelijkheid om op de details in te zoomen die het verhaal tot een mooi geheel vormen.
De sfeer tussen de twee hoofdpersonen vind ik zowel intiem als een compleet gebrek aan intimiteit weerspiegelen. Mij lijkt het dat de personages in de fase van sleur zijn beland waar de verliefdheid helemaal weg is, maar er toch nog een sterke basis van wederzijdse verbondenheid is. Die misschien voortduurt, maar misschien ook niet. Er is in ieder geval een routine met elkaar en zowel een spoor van samen zijn als wel een spoortje van alleen (willen).
Fijn dat dat aan de verbeelding van de lezer wordt overgelaten om verder in te vullen.
Goed gedaan.
Groet,
Nadine
Dank alledrie voor de…
Lid sinds
1 jaar 4 maandenRol
Dank alledrie voor de reactie en suggesties.
@Uruguru: eens met je opmerking over plotseling. In de korte herschrijf die ik mezelf gunde voor Opslaan, twijfelde ik erover, nu zou ik inderdaad een ander woord hebben gekozen.
@Gi: ik snap je lakenopmerking. Ik kan het niet hard maken, maar een traag laken klinkt mij hier beter dan een laken dat traag wordt getrokken, hoewel je in essentie natuurlijk gelijk hebt.
@Nadine: zoals altijd (alweer een tijdje geleden) ben ik heel blij uit jouw toetsenbord terug te lezen wat ik eigenlijk heb geschreven :)
Goed aan de opdracht voldaan…
Lid sinds
1 jaar 3 maandenRol
Goed aan de opdracht voldaan. De titel zegt alles en niets. Te lang. De woorden, de wacht, sitting on a bay, watching ... Heerlijk schurend. Zoals een relatie zich vaak manifesteert.
Hoi Raymond, Ik las je…
Lid sinds
4 maanden 2 wekenRol
Hoi Raymond,
Ik las je verhaal zojuist pas en werd natuurlijk meteen getriggerd door het woordje 'plotseling'. Maar dat had Uruguru uiteraard al opgepakt ;)
Die 'enkele, ingehouden grinnik', daar moest ik even op kauwen. Het ingehoudene herken ik minder, maar dat kan ook regionaal gebonden zijn. Misschien doel je op het korte adem-/luchtstootje dat men vooral door de neus placht te maken. Mooi geplaatst in de tekst en een passende omschrijving voor zo'n toch vrij pijnlijk moment.
Dat hij naar de veerboten ging kijken, was niet om zelf te vertrekken. Maar om te kijken of zij wegging. Aan het einde heeft hij, en met hem de lezer, idd nog steeds geen 100% zekerheid of zij niet toch zal gaan...
Knap geschreven!
Groet, RifkaB