#515 - Sjef

'Mevrouw Loes, wilt u een glaasje water?'

Met één oog tuur ik door een scheef brillenglas. Sjef? Waarom noemt Sjef mij mevrouw?

Dan een vrouwenstem: 'Loes...? Loesje...!? Gaat het een beetje?'

Ze klinkt ver weg. Ik doe ook mijn andere oog open. Machteld staat vlak naast me. Ze kijkt bezorgd.

Voorzichtig kijk ik rond. Schilderijen aan de wanden. Modern, kleurrijk, abstract. Foto's. Sculpturen op sokkels. Hier hangt en staat voor een vermogen aan kunst. Mijn ogen dwalen verder. Waar is de uitgang? De geheel glazen voordeur had ik even gemist. Er zit een grote vetvlek op de ruit. Hadden ze wel even schoon kunnen maken.

Mijn handtas! Ik grijp om me heen. Gelukkig, naast mijn stoel op de grond. Er steekt een folder uit. Met moeite lees ik de dansende letters: bierbrouwerij De Halve Maan.

Ineens weet ik het weer. Met Machteld samen naar Brugge. Voor het eerst weer op stedentrip. De sterfdatum van Sjef, vandaag precies een jaar geleden. De wandeling naar brouwerij De Halve Maan aan het Walplein. De rondleiding door de brouwerij, het schitterende uitzicht over de oranje wirwar van eeuwenoude, verzakte daken. En na afloop uiteraard een, of twee, glazen Straffe Hendrik. Of was het Brugse Zot? Lacherig de stad door, aangeschoten door de koppige biertjes.

En dan ineens zit daar Sjef. In die galerie aan de Dijver, vol kostbare kunst. Achter die deur van veiligheidsglas.

Voorzichtig voel ik aan mijn voorhoofd en bekijk mijn hand. Met mijn voet schuif ik besmuikt de handtas-met-folder onder mijn stoel. Vanuit mijn ooghoek bekijk ik de zorgzame galeriehouder. Dankbaar pak ik het glaasje water aan.

Hij lijkt niet eens op Sjef. Behalve dat overhemd met het artistieke geel-roze streepje. Dat had Sjef ook. Gekocht in Brugge. Precies één jaar geleden droeg hij het voor het laatst.