#515 De koepel

De benen zijn de wielen van de creativiteit is een citaat van Albert Einstein. Hij doelde daarmee op de inspiratie die hij kreeg op wandeltochten en niet op de beroemde ledematen van Marlène Dietrich, waarover Godfried Bomans zei: “Had mijn vrouw maar één zo’n been.” 

Parijs, de stad waar Dietrich haar laatste levensjaren doorbracht werd tussen 1930-1940 veroverd door de flaneur. Met hoge zwarte hoed en wandelstok kuierde hij door de stad. Van de Jardin du Luxembourg liep hij op de boulevard Montparnasse voorbij het terras van La Coupole. Deze in 1927 opgerichte  brasserie zou uitgroeien tot een wereldvermaard oord.

Het is dagelijks volgeboekt, maar nos amis Parisiens zijn erin geslaagd een tafel te reserveren en nodigen ons uit. Op het eerste gezicht lijkt het een veredeld stationsbuffet omwille van de omvang en het immense uurwerk. In deze Art Deco tempel willen de groten der aarden gezien worden (en in ons geval de kleinen die zich groot willen voordoen).

Tijdens ons haute cuisine moment is het nu tijd voor de haute couture. Onze vrienden attenderen ons op de beeldschone Française die binnenkomt en tussen de tafels schrijdt, schoorvoetend gevolgd door haar bejaarde couturier. Neen, hij heeft voor haar geen tafeltje gereserveerd want ze verdwijnen weer door de klapdeuren. Dit is gewoon de manier par excellence om de nieuwste creatie aan le tout Paris te tonen. De guilty pleasure van elke mannequin is ooit door dit gracieus etablissement met zijn roemrucht verleden te mogen paraderen.

Deze lichtstad is er beroemd om. Zet je op gelijk welk terrasje van haar pleinen of boulevards en kijk naar de flanerende voorbijgangers. Alle rassen, alle stijlen, alle kleuren, alle talen komen aan bod. Om het met de titel van het liedje van Zaz, een reïncarnatie van Piaf, te zeggen: Paris sera toujours Paris.