Schrijfopdracht #511 - Oranjekoorts

Schrijfopdracht #511 - Oranjekoorts 

Maxime werpt nog een laatste blik in de tuin. De tuintafel staat vol met bakken chips en andere versnaperingen. De kratten bier staan opgestapeld met daarnaast een klaptafel met flessen wijn en wegwerpglazen. Niemand zal deze avond met een lege maag vertrekken. Verder staat er stoelen en zitzakken klaar bij de tweedehands aangeschafte beamer. De lampjes kleuren de tuin en de oranje plastic vlaggetjes hangen aan de schutting. Alles is EK-ready voor de halve finale wedstrijd. Voor nu nog even een lekker lounge muziekje aan voor de sfeer. Er verschijnt een glimlach op Maxime’s gezicht, ze heeft zin in vanavond.

Rond de klok van 20.00 uur druppelen de gasten langzaamaan binnen. Drankjes worden ingeschonken en uitgedeeld. De eerste ronde gaat Maxime nog langs met chips en hapjes. Daarna is het selfservice. De muziek wordt zachter gezet en de beamer staat inmiddels aan en geeft goed beeld op de muur naast de keukendeur. Iedereen is zich aan het settelen om de wedstrijd Nederland – Engeland te kijken.

Maxime ziet Stella op zich af komen lopen. Ze omhelzen elkaar. Stella kijkt Maxime aan, “Meis, wat heb je het ontzettend gezellig gemaakt. Dit kan niet anders dan een leuk feestje worden. En niet te vergeten een winnende pot voor Nederland. Ik voorspel 3-1 voor Nederland!’. Ze schieten in de lach.

Net voor de wedstrijdpauze klinkt luid gejuich, Nederland maakt zojuist de gelijkmaker 1-1! Iedereen is euforisch en de drank vloeit rijkelijk. Maxime besluit vlak voor de start van de tweede helft nog snel naar binnen te gaan voor een toiletbezoek. Ze hoort wat gerommel uit de keuken komen. Maxime loopt naar de keukendeur en de stemmen verheffen zich steeds meer. Ze herkent de stemmen van haar ouders. “Rob, het kan toch niet waar zijn dat je weer met haar hebt afgesproken? De situatie van precies een jaar geleden herhaalt zich. Wat verwacht je van mij? En wat heb je nu te zeggen?”. Maxime’s vader blijft stil en kijkt langzaam op naar Inge. “Ik weet het niet, echt niet. Ik kan alleen maar sorry zeggen. Sorry, het spijt me”.

Met haar adem ingehouden blijft Maxime luisteren, ze durft niet naar binnen toe. Het blijft stil, totdat Maxime’s moeder naar het keukenblok loopt. Ze legt haar linkerhand op het aanrecht en met haar rechterhand heft ze in één beweging het dienblad, gevuld met glazen, op. Ze strekt haar arm en gooit het dienblad richting Maxime’s vader. Hij duikt net op tijd weg richting de keukendeur. Hij zet een stap naar buiten toe en ziet in z’n ooghoeken Maxime staan.

Geschrokken staat Maxime met haar handen voor haar mond en tranen in haar ogen. Niet weer….. Niet weer hebben papa en mama dit gesprek. Maxime wordt zich ineens bewust van de aanwezigheid van de gasten in de tuin. Ze voelt alle ogen van de tuingasten in haar rug prikken. Of zijn de blikken gericht op de beamer? Daarna klinkt luid geschreeuw, het staat 1-2……