#515 Plus est en vous

Het was zuster Jacoba’s derde bezoek deze week aan het armoedige huisje in de Wollestraat. Op haar knieën zat ze aan de bedstee van Suzanna. Met een natte doek depte ze het voorhoofd van het meisje terwijl de moeder zwijgzaam toekeek. Het kruidenmengsel van zuster Augustina sloeg niet aan. De koorts was afgelopen nacht opgelopen. Zuster Jacoba stond op, pakte de beide handen van de moeder beet en fluisterde haar toe, ‘bid voor een goede afloop, het ligt in Gods handen.’

Haar terugweg naar het begijnhof leidde zuster Jacoba langs de Dijver. In het vroege ochtendlicht leek het stadspaleis van de familie Gruuthuse wel te stralen. Ze bleef even staan bij de poort die toegang bood tot de binnenplaats. Boven de poort prijkte in sierlijke letters de wapenspreuk van de familie: “Plus est en vous”. Zuster Jacoba liet de woorden even bezinken, verzamelde al haar moed en liep onder de poort door. 

Eén keer eerder was ze hier geweest. Met grote passen stapte ze op het bijgebouwtje af waar dokter Dewaldere, exclusief voor de familie Gruuthuse, praktijk hield. Toen ze binnenstapte keek de dokter haar met grote ogen aan.
‘Wat doet u hier zuster? Heb ik u ontboden?’
‘Mijn excuses dokter’, prevelde ze. ‘Een spoedgeval in de Wollestraat, een klein meisje…’
‘Ziet u mij aan voor een willekeurige chirurgijn? Gaat u snel weg zuster, dan vergeef ik u deze vergissing.’ 
Zuster Jacoba bleef staan. De woorden van de dokter hadden haar vastberadenheid alleen maar versterkt.
‘Ziet u zichzelf als volwaardig mens dokter? Waar is dan uw menselijkheid? Hier in dit kleine kamertje dat de familie u gunt, zodat u hun pijntjes en hartzeer kan verlichten terwijl het echte leed zich buiten deze muren bevindt?’

Voor het eerst sinds een week was zuster Jacoba weer in de Wollestraat. Suzanna zat op een stoepje. De zuster knikte haar vriendelijk toe. Ze had nog een paar minuten voordat de eerste les begon die dokter Dewaldere haar en zuster Augustina zou geven.