#512 Pakketje

Wow, dat ziet er strak uit! Geen enkel kreukje of scheurtje te bekennen! Blij kijk ik naar mijn weerspiegeling in een glimmende machine iets verderop. De afgelopen minuut ben ik van plat karton getransformeerd naar een heuse doos. Op mijn bruine zijkant staan allemaal blauwe cirkels met leuke tekeningen. Bruin betekent dat ik van gerecycled papier ben. Duurzaam dus en dat vult mij met trots. 

Mijn bodem wordt dichtgeplakt, ik word omgekeerd. Wat zou ik straks mogen vervoeren? Ik hoop iets lekkers, zoals zeep. Of potpourri, dat is licht, hoewel ik natuurlijk heel sterk ben. Daar komt het! Oh tegenvaller, kattengrit, stoffige materie. 

Rustig rol ik over de loopband en kom veel soortgenoten tegen, samen wachten we tot we de vrachtwagen in mogen. Dat is best spannend, want het blijkt daar behoorlijk donker en benauwd. Ik heb dozen onder, naast en bovenop mij. Iets verderop staat één helemaal in de paniekstand, iets met claustrofobie. Gelukkig heb ik daar geen last van, maar leuk kan ik dit ritje niet noemen. 

Het depot! Even op adem komen. En hop, door in een ander busje naar de eindbestemming. 

‘Hé, je hoeft me niet zo neer te kwakken! Wacht! Laat je me hier zo staan? Bel je niet even aan?’ 

Eenzaam wacht ik op de deurmat. Een kat komt naast mij zitten, mijn inhoud is vast voor hem. 

Ja, daar zijn de bewoners! Ik mag naar binnen! Nieuwsgierig kijk ik om mij heen, dit is vast de schuur want ik zie allemaal fietsen. Wat zullen ze met mij gaan doen? Mag ik nog een pakketje vervoeren? 

Mijn dagdromen worden ruw verstoord als ik word opengescheurd. Even later ligt één zijkant in de kattenbak, vers grit erop, andere stukken worden in een hoek gegooid, het laatste deel beland onderin de biobak. Ik ben niet meer.