#512 De kijkdoos

Door twee rafelige gaten dringt flauw, witgeel licht de duisternis binnen. Terwijl de wereld in beweging komt, ontwaken de bewoners. 
‘Hé, vrouw-met-bloemen, ben je wakker?’ Vrouw-met-bloemen knikt, ze is nieuw in deze wereld en duidelijk niet op haar gemak. Ze kijkt heertje-met-hond, die haar zojuist riep, ietwat angstig aan.

‘Wat gebeurt er?’ vraagt ze met trillende stem. ‘Het lijkt wel of de wereld vergaat.’ Terwijl ze deze woorden uitspreekt komt alles met een klap tot stilstand. De grote boom in het midden van de wereld schudt vervaarlijk heen en weer. Een bankstel begint te schuiven en mist vrouw-met-bloemen op een millimeter. Heertje-met-hond valt om.

‘Gaat het met u?’ vraagt vrouw-met-bloemen. ‘Heeft u zich pijn gedaan?’ Heertje-met-hond glimlacht vriendelijk.

‘Maak je om mij geen zorgen, dit is de derde keer deze week. Een maand geleden brak de hondenriem. De Grote Speler heeft deze toen weer gemaakt.’

‘Is de Grote Speler die schaduw die de hele tijd voorbij komt? Als hij het zo goed met ons voor heeft waarom hult hij deze wereld dan continu in duisternis? Kijk nu gebeurt het weer. Volgens mij bekijkt hij ons.’

‘Maak je geen zorgen, vrouw-met-bloemen. Dat heeft geen zin. Niemand kan de gedachten van de Grote Speler doorgronden, dat gaat boven onze pet. Er wordt gefluisterd dat wanneer je je ellenboog kan likken, je eeuwige vrijheid wordt geschonken.’

Plotseling breekt de hemel open. Het bovenlichaam van de Grote Speler torent boven de wereld uit. Twee enorme handen suizen naar beneden en ordenen alle voorwerpen, dieren en mensen. Net als alles weer op zijn plek staat bewegen de handen richting heertje-met-hond en pakken hem beet. Vrouw-met-bloemen moet toezien hoe hij in razend tempo opstijgt. De hemel sluit zich weer. Vrouw-met bloemen begint uit alle macht haar ellenboog richting haar mond te trekken.