#512 Uit de doos

Nee, geen Pipo de Clown, het echte werk. Jump, jump, jump. Ik spring uit de doos en laat me languit vallen op het luchtbed dat naast de doos staat. Het ergste heb ik nu gehad. Uit de doos springen vraagt nogal wat vaardigheden. Zoals het zorgvuldig knieën omhoog trekken bij het over de rand springen. Kin omhoog, want het moet er wel fier uitzien. Glimlachen is not done. Ik slaag uiteindelijk en mag door voor de fruitmand. Een lastige, de fruitmand.

En toch ... ik ben niet helemaal tevreden over mijn performance van zojuist. Zojuist is er niet helemaal goed uitgekomen. Het moet meer precies, niet exact, want dat is weer too much, een doodsteek, er moet nog wat te gissen over zijn. Imperfectie ligt mij ook veel beter. Strakke imperfectie. Dat dan weer wel. Zojuist laat ik snel achter me en ga voor een ultieme herkansing uit de doos. Maar eerst moet ik in de doos geraken. Inleven heet dat.

Ik pieker me suf. Wanneer en waar voelde ik me voor de laatste keer een doos? Daar moet ik naar terug. Naar mijn eigen beleving. Got it. Op de doos natuurlijk. Een hele foute hudo in het bos, bij mijn eerste scoutingkamp. Stiekem werd er een spade gestoken, van achteren onder mijn kont, waarop mijn ontlasting viel, die vervolgens vakkundig in mijn broek werd gedeponeerd, die ergens onder op mijn enkels bungelde. Wist ik veel? In het schemerdonker trok ik mijn broek met inhoud omhoog. Shit! Hoongelach om hoopgelag.

Daar moest ik dus naar terug. Wilde ik uit de doos een doos uiten dan moest ik van goede huize komen. Met mijn gezicht op karton en mijn verstand op tape sprong ik nogmaals uit de doos. En wederom geslaagd. Voor de tweede keer. Maar nu stond ik er zelf achter.