#512 Kostbaar kleinood

Ik belde aan met het doosje in mijn hand. In de gang ging licht aan en de deur ging open. Ze droeg een zwarte laag uitgesneden jurk, haar lange haar was vastgezet met een soort broche in de vorm van een dolfijn. Ze staarde me aan ik zag haar graven in haar geheugen. ‘Na al die tijd, ‘ zei ze toen.
‘ Mag ik even binnenkomen. ‘
Ze fronste haar wenkbrauwen maar deed een stap opzij, ging me voor naar de woonkamer.
‘Ga zitten,’ zei ze met een vragende uitdrukking op haar gezicht. Zelf leunde ze tegen de muur. Afwachtend. Ik voelde een knoop in mijn maag. Een zware nerveuze stilte daalde neer in de kamer.‘ We waren nog kinderen, ‘ begon ik. ‘Toen ik het had gedaan was ik op een bizarre manier beroemd onder mijn vrienden. 
Ze keek naar het doosje op mijn schoot.
‘Heeft het daarmee te maken? ‘
Ik knikte.’ Ik had het je al veel eerder willen terug geven maar vorige week vond ik het toevallig bij het opruimen. Het is van jou. Dus. ‘
Ze schudde haar hoofd.’ Ik snap er nog steeds niets van. ‘
Ik stond op en overhandigde haar het doosje. Met een licht geruis van de jurk ging ze zitten en opende het met trillende vingers. 
Toen keek ze me met vlammende ogen aan.’ Wat is dat, wat heeft dit te betekenen. ‘
Ik had wel door de grond willen zakken.’ Ik was toen zwaar verliefd op je. ‘
Ik sloeg mijn ogen neer. ‘Jullie gingen na gymnastiek onder de douche, ik ben de kleedruimte in geslopen en heb je… ‘
Voor ik mijn zin af kon maken was ze bij me. Haar glimlach zei alles. Ze kuste me lang op mijn mond en ik gaf me over.