#512 De dosificering in je

'Vind je ook niet Jen, dat de dosificering in de samenleving is toegenomen?'
Het michielvolume; het hele terras mag zijn aanwezigheid voelen. Zijn glimlach voelt ijskoud, nog koeler dan het glas Mojito met de benodigde ijsklontjes. Ik neem een flinke slok, echt puur om tijd te winnen. Of nee, ook wel om moed in te drinken.
'Doos, dozen, je hebt ze in alle maten. Kijkdoos, boekendoos, weet-ik-veel-doos...'
Gegniffel bij het jonge stelletje op het tafeltje naast ons. Geamuseerd kijken ze onze kant op, wat Michiel doet bevriezen. Nu volgt 'de blik', het laatste waarschuwingssignaal voor hij op oorlogsstand gaat. Ik heb het zelf verpest, zijn one man show verziekt met mijn flauwe antwoorden. De doos in de tribune die wel even grappiger dacht te zijn dan de professional.

'Je weet dat ik dat niet bedoel Jen. Je weet dat dit niet over die dozen gaat. Typisch dat je dit soort spelletjes blijft spelen, om maar niet naar jezelf te hoeven kijken. Soms...soms lijkt het wel alsof het je helemaal niet interesseert wat ik zeg.'
'Michiel liefste, alsjeblieft...'
'Dit bedoel ik, je laat me niet eens uitpraten. Ik probeer nog op rustige filosofische wijze je erop te wijzen, maar het lijkt wel alsof je me compleet negeert. Kun je soms niet tegen kritiek? Constant val je me aan, en dan mag ik je nog niet eens indirect een doos noemen als weerwoord? Heb ik dan geen rechten meer?'
Zijn gebruikelijke passief-aggresieve toon is nu een hysterische. Het klinkt vreemd, alsof hij paddo's gebruikt heeft.

Mijn benen hebben een eigen wil, en zijn begonnen te rennen. Zo snel als de plateauzolen me kunnen dragen sprint ik in de richting van het Amsterdamse Bos.
'Jennifer, verdomme,' schreeuwt hij nog, terwijl ik verder weg sprint langs de Bosbaan. Hij had me gewoon moeten slaan. De publiekelijke aframmeling moeten geven die ik verdiend zou hebben. Hysterie klopt niet in dit plaatje. Waarom volgt hij me trouwens niet? Ik had al aan mijn haren naar de BMW moeten zijn teruggesleept, dit past niet. Terwijl een paar studentenroeiers geamuseerd in mijn richting kijken, zoek ik naar het groene houten bankje. Het 'denkbankje' dat me altijd wat ingevingen brengt. De enige manier om mijn status als doos wat af te doen nemen, is proberen uit te vinden hoe ik hem wat minder beledig.