#512 - Op den duur, went alles

'Wat is dit nu weer?' mompelde Anna en wreef haar ogen uit. Het had gewerkt! Uit de oude doos van vader sprongen honderden felgekleurde confettislierten en witte rook. Uit het mistgordijn verscheen een oude man met een kale kop en een zonnebril scheef op zijn neus.

'Ah, eindelijk iemand die me bevrijdt!' zei de man. Hij streelde zijn baard als was het een krolse kat. 'Ik ben Gustaaf, de Grote Goochelaar, opgesloten in deze doos sinds 1923 door een mislukte verdwijntruc.'

Anna lachte alsof ze Jacques Vermeire aanschouwde. 'Stomme truc, meneer Gustaaf.'

Gustaaf zuchtte en knikte. 'Vertel me wat, jongedame.' Hij keek naar Anna’s K3-topje, gromde kortstondig en viel weer in zijn rol. 'Jij hebt me bevrijd en nu moet ik je belonen met drie wensen.'

Anna's ogen glinsterden van opwinding. 'Mag ik alles wat ik maar wil?'

'Natuurlijk, schatje,' zei de ouwe, streek zijn pantalon strak en was blij dat hij een bobbel voelde ter ritshoogte. Na al die jaren werkte alles nog prima.

'Oké,' zei Anna, 'tover mij een schatkist vol goud!'

'Goud?' grijnsde de oude man. 'Wie droomt er nu nog van goud?' Hij wipte op en neer als was hij een kabouter op een tippelpaddestoel. 'Is goed!'

Met een handenzwier van Gustaaf verscheen een glinsterende schatkist. Anna sprong van vreugde op en neer als een kabouter op een tippelpaddestoel.

'Mijn tweede is dat ik nooit meer huiswerk moet maken!'

Gustaaf grinnikte, staarde naar het meisje haar boezem, knikte en magischgebaarde. 'Gedaan.'

Gustaaf strekte zijn nek hoger, trok zijn buik in, peilde het meisje, zag verlangen in haar ogen en knipoogde. 'Wat je maar wil, schatje.'

'Mijn derde wens is…' fluisterde Anna. 'Dat je deze doos zelf opnieuw ingaat en er nooit meer uitkomt!'

Gustaaf keek haar verbaasd aan. 'Maar waarom?'

Anna grijnsde. 'Omdat ik nu alle goud heb en nooit meer huiswerk en ik wil niet dat je anderen ook zo'n mazzel geeft.'

'Argh,' pufte Gustaaf een witte rookwolk, keek naar de doos, wees naar zijn kruis, peilde de ondeugendheid in Anna’s ogen, gromde kiespijn, keek op zijn horloge, glimlachte groen en pufte nogmaals alsof hij puffermans was.

Zonder confettislierten verdween Gustaaf weer in de doos.

'Deze leek zelfs niet op vader,' mompelde Anna.