#512 We all live in a …
München krijgt er tientallen hotels bij voor de Olympische Zomerspelen 1972. Het Amerikaanse hotelconcern waarvoor ik werk bouwt er twee.
De meeste constructies van de hotelketen zien er allemaal eender uit. Ze doen denken aan luciferdoosjes en hebben weinig om het lijf als het op originele architectuur aankomt. Door een vernuftig franchisesysteem is het bedrijf uitzonderlijk snel gegroeid in Amerika. Nu is Europa aan de beurt. De Duitse frranchiseholder wil zich niet houden aan de gangbare regels en heeft bijzondere plannen.
Ik hoor de discussie tussen zijn architect, Claus en Charly en Lee, de toplui van het hotelconcern.
“Hoe wil je dat verwezenlijken, Claus?”
“Met een soort grote ronde doos, Lee, een box, die open is in het midden.”
“Wat denk jij, Charly, we hebben meer dan vijftienhonderd hotels in de wereld, maar een hotel met een dancing? Neen, maar!”
“Haast alle grote hotelketens hebben plannen in München, Lee. Ik vind dat wij in dit geval ertussenuit mogen springen.”
“Dankjewel, Charly, maar het wordt dan ook niet zo maar een surprise box. Binnenin wordt het ingericht als een heuse dancing, met een grote bar en zeteltjes en ronde tafels op verschillende niveaus rondom een grote dansvloer.”
“Maar waarom moet dit zo nodig in een grote doos zitten? Heeft het misschien iets met de akoestiek te maken, want de luide muziek moet uiteraard niet in heel het hotel te horen zijn.”
“Wacht, Lee, de kat moet nog uit de zak komen. De doos rondom het dancinggedeelte wordt niets minder dan een enorm aquarium. Door grote ramen zullen de klanten zich onderzee wanen en grote vissen zien voorbijzwemmen. Ik heb trouwens reeds een optie genomen op drie witte haaien.”
“Wat een maf idee, Claus. Al een idee voor een naam?”
“Zeker, Charly, wat denk je van … Yellow Submarine?”
Hoi Schmetterling, een goed…
Lid sinds
5 jaar 5 maandenRol
Hoi Schmetterling, een goed verhaal. Mooi hoe je de gebouwen met dozen vergelijkt. Het geeft meteen een beeld. Het idee voor de vormgeving van het provinciehuis in Noord-Brabant kreeg de architect toen hij zijn aansteker op een luciferdoosje zette.
Graag gelezen.
Ik hoor de discussie tussen zijn architect, Claus en Charly en Lee, de toplui van het hotelconcern. ---> door het introduceren van zoveel namen in een kort verhaal wordt (voor mij) het onoverzichtelijk. Je moet nu in iedere gesproken zin de naam noemen om duidelijk te maken wie wat tegen wie zegt. Als je het bij twee personages houdt, leest het naar mijn idee beter.
Waarom niet de ik-persoon de architect laten zijn die in gesprek is met een van de toplui van het concern?
Dank je Fief. Precies omdat…
Lid sinds
2 jaar 6 maandenRol
Dank je Fief. Precies omdat ze met drie zijn heb ik inderdaad telkens de namen vermeld in de gesprekken, maar of het daardoor (voor anderen) onoverzichtelijk wordt betwijfel ik. Ik had bij Charly en Lee twee vroegere collega's voor ogen en vond dat ze beiden een vermelding verdienden in mijn verhaal. Claus heb ik als naam gekozen because he rings a bell in NL.
Wat een verrassende verhaal…
Lid sinds
9 maanden 1 weekRol
Wat een verrassende verhaal. Zo jammer dat het gebouw er niet meer is. Heel graag gelezen.
Voor wie de geschiedenis…
Lid sinds
18 jaarRol
Voor wie de geschiedenis kent krijgt het verhaal een bittere lading die contrasteert met het vrolijk een Olympisch hotel bouwen met een dancing.
Sandra, dank je voor de…
Lid sinds
2 jaar 6 maandenRol
Sandra, dank je voor de reactie. Of het gebouw niet meer bestaat weet ik niet zo zeker, maar de 'doos' is na enkele jaren door een of andere constructiefout gebarsten, waardoor de arme witte haaien op het droge terecht kwamen en het niet overleefden.
Dank je Odile voor de…
Lid sinds
2 jaar 6 maandenRol
Dank je Odile voor de opdracht en de FB, en daarmee bedoel ik feedback en niet de gebruikelijke afkorting uit het hotelwezen dat staad voor Food & Beverage. Bij de bouw van de hotels en de euforie vóór de O.S. wist men natuurlijk niet hoe dramatisch die zouden aflopen.