#511 Buitenspel

Buitenspel

Op 17 juni 2012 schoof van der Vaart in de elfde minuut de bal in het Portugese doel. Het Metaliststadion stond op zijn kop. We juichten voor het grote scherm mee, bier zwierde door het café, John greep mijn beste vriendin Sylvia beet en zoende haar vol op de mond. De gelijkmaker zagen ze al niet meer. Pas na de verwoestende actie van Ronaldo in de vierenzeventigste minuut zag ik ze beiden uit het gehandicaptentoilet komen, waarbij de natte plek onder zijn kruis en de uitgeveegde make-up van Sylvia, hun innig samenzijn verraadde.
Sylvia zie ik niet meer en mijn huwelijk met John nadert het koperen jubileum. Duizend excuses en een klein autootje voor mezelf, redde onze relatie.

Op één dag na sta ik twaalf jaar na de afgang in groep B, weer in hetzelfde café.
‘Zin in,’ had John gezegd. ‘Ik heb een collega uitgenodigd.’
Hij draagt een Oranjeshirt, met zijn achternaam en het rugnummer 9. Wout en John, allebei Weghorst, maar geen familie. 
‘Hou je een beetje in,’ zeg ik. ‘Je weet hoe je bent als je dronken wordt.’
‘Zekers,’ antwoordt hij.
Zijn collega: jong, blond, strakke broek, strakke blouse en fysieker dan mij aanstaat, heet Bianca.
In de zestiende minuut grijpt John met beide handen naar zijn hoofd. Zielinski scoort. Nederland op achterstand. Bianca slaat haar armen om hem heen.
‘Komt goed!’
John richt zich op. Zijn ogen verraden een te grote alcoholinname. Bianca draait een kwartslag, laat een arm los en staat nu met haar andere arm om zijn middel geslagen naast hem naar het scherm te staren.
Verdomme, vervloek ik mezelf, als ik dezelfde geur opsnuif als die van het parfum dat ik van John cadeau kreeg. Opeens krijgt de achterdocht die ik al langere tijd voel, meer vorm. Ik loop naar achter en ga aan een tafel zitten. Zijn hand schuift in de kontzak van Bianca. John is zo dronken dat hij mijn aanwezigheid negeert.
Gakpo scoort de gelijkmaker. Het café explodeert. Ik denk aan de wedstrijd van twaalf jaar terug. In Charkov. Het nog vredige Charkov, waar explosies inmiddels bijna dagelijkse kost zijn. Ik kom niet tot juichen.
Rust. John host rond en schenkt me geen aandacht.
De tijd verstrijkt in witte wijn, herrie en ik alleen aan de tafel. Ik besluit te vertrekken. 
‘Wat een wissel! Weghorst!’ klinkt uit de luidsprekers. 
Ik draai me om. John Weghorst, mijn John Weghorst, heft zijn handen omhoog.
‘Weghorst! Gaat het gebeuren? Ja! Weghorst scoort!’
Een luid gejuich. John omarmt Bianca en kust haar op de mond. Huilend loop ik naar buiten.