#511 Oranje boven alles

Peter hoort de voordeur open- en dichtgaan. Een tas valt met een plof op de grond.
Niet veel later verschijnt Mia in de keuken.
‘Heb je nog niet gekookt?’
Peter wijst naar buiten waar de barbecue volop staat te roken.
‘Het is heerlijk weer, dus ik dacht dat we …’
Mia’s ogen spugen vuur. ‘Nee, niet vandaag! Hoeveel mensen heb je deze keer uitgenodigd? Kees en Sjan komen natuurlijk en je maten van de kaartclub. Getver, dan komt de buurman ook “toevallig” langs. Die kunnen we straks naar huis rollen en daar heb ik al helemaal geen zin in.’
‘Schatje, ik wilde juist …’
‘Ja, ja, hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Nou, dat trek ik nu dus even niet! Na al dat gezeur op mijn werk wil ik alleen nog maar met mijn benen omhoog genieten van een goed glas wijn. Verder niets. Had je niet even kunnen overleggen? Je weet toch hoe die avondjes eindigen? Iedereen gaat met een stuk in zijn kraag naar huis en wij kunnen tot in de kleine uurtjes de zooi opruimen.’
Mia zucht diep en Peter maakt dankbaar gebruik van deze adempauze.
‘Ben je klaar? Mag ik nu even?’
‘Hoezo?’
Met zachte dwang duwt hij haar naar buiten en laat haar plaatsnemen in een tuinstoel. Verbaasd ziet ze de voor twee personen ingedekte tafel.
‘Wat ik dus wilde zeggen voor jij je tirade begon: ik had wel verwacht dat je moe zou zijn na zo’n drukke week. Daarom heb ik alleen voor ons tweetjes iets lekkers op de barbecue gegooid en een flesje wijn opengetrokken. Ik heb zelfs jouw favoriete aardappelsalade gemaakt.’
‘Je moeders recept?’
‘Uiteraard.’
De felheid verdwijnt uit Mia’s ogen. ‘Lekker.’
‘De oranje shirts liggen klaar en de slingers heb ik zo opgehangen, tenzij je dat liever niet wilt.’

Dan horen ze in de tuin van de buurman iets ritselen. Peter loopt naar de schutting.
‘Sorry, buurman, vanavond komt het niet uit. Mia en ik kijken deze wedstrijd met zijn tweeën, volgende keer ben je weer van harte welkom.’
Opnieuw klinkt er geritsel, gevolgd door een slechte imitatie van een miauwende kat.
Peter en Mia kijken elkaar met grote ogen aan om vervolgens onbedaarlijk in de lach te schieten.
Als ze uitgelachen zijn, staat Mia op en loopt naar binnen. Ze komt terug met de oranje shirts en slingers in haar hand.
‘Natuurlijk gaan we onze jongens aanmoedigen in gepaste kleur.’