#510 De kracht van muziek

‘Mevrouw de Vries herkent niemand meer, zelfs haar eigen dochter niet.’
‘Mag ik bij haar gaan zitten?’
‘Natuurlijk. Zal ik u een kopje koffie brengen?’
‘Nou, dat zou lekker zijn.’
Martin loopt naar de vrouw die met nietsziende ogen naar buiten kijkt en onzichtbare pluisjes van het tafelkleed plukt.

‘Dag, Agaath. Ik ben het, Martin. Weet je nog, we zongen vroeger samen.’
Ze reageert niet. Martin neemt een broze hand in de zijne, ze gaat onverstoorbaar verder met plukken.
‘Je had zo’n mooie stem, wat zou ik die graag weer eens horen.’
‘Mevrouw de Vries vindt het fijn om naar muziek te luisteren.’ De verzorger zet de koffie voor hem neer. ‘Dat is het enige waar ze soms nog op reageert.’
‘We waren ooit een zangduo. Kijk, ik heb hier nog een foto van ons op het podium.’
De verzorger schuift een stoel bij en bewondert het mooie paar op het plaatje.
‘Ze zong de sterren van de hemel,’ mijmert Martin en zachtjes zingt hij: ‘Bij ons … in de Jordaan … zing je van hela hola hoeladiejee.’

Diverse hoofden draaien zijn kant op en ook Agaath stopt met plukken.
‘Bij ons … in de Jordaan … zie je de jongens en de meiden dansend gaan ...’
‘Kijk, haar hand.’
Agaath tikt ritmisch mee met elk woord, ook verderop aan de tafels roeren de bewoners zich.
Martin ziet wat het zingen met hen doet en zet een nieuw nummer in, luider dit keer.
‘Geef mij maar Amsterdam …’
‘Dat is mooier dan Parijs,’ klinkt het ineens.
De verzorger kijkt Martin verheugd aan. ‘Dit heb ik haar nog nooit zien doen.’

Een van de bewoners staat op en loopt naar de tafel.
‘Ik ken jou. Jij was Knijper.’
‘Dat klopt. Samen met Agaath vormde ik het zangduo Knijper en de Tang.’