#509 De saaiheid van de zekerheid

Met een staling glimlach knikt de voorzitter van het stembureau me toe, als ik in alle rust het stembureau verlaat. Als nu nog minipartij op de achterkant van het stemformulier, zijn er zoals verwacht geen journalisten. Misschien had ik stiekem wel gehoopt dat ze wel in grote getalen kwamen opdraven en me lastig zouden vallen met inspiratieloze vragen. De stilte die zich van me overneemt, lijkt niet passend voor het moment. Het voelt alsof ik langzaam in slaap wordt gebracht, om straks van een of andere klap in een keer wakker te worden.

In het bos weet het gepiep van scholeksters alvast wat leven te brengen. De rest doet mijn hoofd wel. Gewoon wat twijfels brengen in de saaiheid van de zekerheid. Het plan is waterdicht, er kan niks mis gaan. Maar moet ik toch niet nog een keer contact opnemen met de voorzitter van de stembureaus van Amsterdam? Terwijl ik op een bankje plaatsneem pak ik toch nog even koortsachtig de Samsung...En zet deze op vliegtuigstand. Het hoeft niet, het is geregeld. Misschien voelt het gewoon als te simpel, hoe makkelijk de gemeentes hebben toegezegd. Een beloofd snoepreisje voor de burgemeester, wat extra cultuursubsidies, sommigen namen zelfs genoegen met een beetje verhoging voor de tellers die het riskante werk mogen uitvoeren. Bijzonder dat die op dit moment nog naar de samenleving dienstbare, regeltjes volgende ambtenaren 's avonds in stemmencreëerders in mijn dienst veranderen.

Zo ongeveer de hele bossamenleving passeert me op het bankje. Een ree, roeibootje op het binnenwatertje met bekvechtende passagiers, ouder echtpaar in ANWB-outfit en een Golden Retriever die het geen probleem lijkt te vinden dat het baasje weg is. Ze letten allemaal niet op mij, wat als een zegen voelt. Het wachtmuziekje voor de achtbaan van zo meteen zijn de rustieke saxofoonsolo's van Charlie Parker. Ik stelde het voor als opkomstmuziek voor het loopje naar het podium voor de overwinningsspeech, maar toekomstige Minister van Justitie Nathalie ging er niet mee akkoord. Ze stelde Survivor voor, en ze heeft gelijk. Ik moet wakker en alert zijn als ik het daar al honderden keren gerepeteerde verhaal afwerk. Terwijl ik op het grasperkje ga liggen en de ogen sluit, bedenk ik me dat het op het feestje van de partij straks toch geen kwaad kan om wat cocaine te nemen. Vreemd, hoe het in gang zetten van het grootste corruptieschandaal dat dit land ooit gekend heeft, zo slaapverwekkend kan zijn.