#508 De droomvlucht van een loser

Met muizenvoetjes sluit ik bij de jongens aan. Hoofdschuddend kijken ze naar me, maar ze zeggen niets. Brian en Nick glippen onder wat stangen door voor wat terreinwinst. Zij zullen waarschijnlijk al het teken hebben gegeven dat het vandaag voor mij 'doodzwijgdag' is. Die zijn het pijnlijkst; vooral de zombieblikken en het complete negeren. Het heeft niet eens zin om tegen ze gaan schreeuwen of ze zelfs te slaan om een reactie te krijgen. Urenlang kunnen ze tegen mij de rol van levende standbeelden vertolken.

Pardoes is de enige in de wachtrij die naar me glimlacht en zelfs danst om mijn aandacht te trekken. Maar die glimlacht zelfs naar Brian en Nick, die inmiddels doorhebben dat andere bezoekers er niet akkoord meer mee gaan dat ze nog meer tijdwinst willen behalen. Onrustig begin ik een beetje met de Eftelingmascotte mee te bewegen. Miro's zombieblik verandert in een verwrongen grimas. Misschien is het omdat hij nieuw op school is, dat hij de regels van de doodzwijgdag nog niet kent. Ik zal wel gek zijn, maar stiekem hoop ik dat hij me uitlacht. En me aan mijn Eastpak naar de grond trekt en op me spuugt, waarna de hele wachtrij wijst en grappen over me maakt. Het normale, alledaagse, waarin ik gewoon zoals het hoort aandacht krijg op de manier die voor mij is weggelegd.

Als we de binnenruimte naderen, verdwijnt de mascotte weer naar de achtergrond. Er is geen ondersteuning meer. Mijn voeten beginnen weg te zakken als de karretjes beginnen te naderen. Het bord dat je alleen met zijn tweeen in een karretje mag zitten. Alles voelt als het werkstuk geschiedenis dat je echt alleen samen mocht doen. Wolfsen die bleef herhalen dat ik 'ze maar moest vragen', ook wel wetende dat iedereen nog liever alleen tot diep in de nacht eraan zou willen ploeteren, dan zich ook maar een seconde in mijn toxische aura te hoeven bevinden. Overal zitten ze daar op school over te zeiken; dat je het allemaal maar samen moet doen. Samen zegt niks, als het lot al bepaald heeft dat je de eeuwige lone wolf mag zijn. De medewerkster, denk dat ze maar iets ouder is dan ik, knikt begripvol als ze me de ministapjes richting de loopband ziet maken. Stiekem weet de wereld wel dat het voor een ieder beter is dat mijn loserstatus in stand blijft.