#507 - Uit het oog

Mooi stukje zelfreflectie. Ingetogen en goed geschreven.

Mooi verhaal Dietward! Ik vind de dialoog ook heel natuurlijk overkomen. Wel rijst tijdens het lezen bij mij de vraag op: waarom was zijn vrouw eigenlijk niet mee naar de begrafenis?

Mooi verhaal, Dietward. Ik had dezelfde vraag als KingCharles

Verloren in het verdriet om haar jongste zoon, haar lieveling. Die ons zo vaak had meegetrokken in zijn destructieve, drugsgerelateerde duikvluchten. ---> De tweede zin klopt op deze manier grammaticaal niet. Of je moet achter lieveling een komma zetten, Of toevoegen: Haar zoon, die ons zo vaak ...

Hoe mis je iemand die je twintig jaar geleden al dood hebt verklaard? ---> hebt moet had zijn.

Wederom dank voor jullie feedback. 
In antwoord op de vraag waarom zijn vrouw niet mee was naar de vergadering, dat was omdat zij een belangrijke presentatie op haar werk had, die niet verzet kon worden. -;)
Zonder gekheid, in mijn beleving vond ik het plausibel dat in deze situatie, een uiteengevallen gezin, de hoofdpersoon besloten heeft om alleen naar de crematie te gaan. 

Ietsje later dan de collega's maar een niet minder gemeend welkom, Dietward. Jouw tekst is een ware verrijking op dit forum. Als hij niet autobiografisch is, komt hij wel zo over op de lezer. Merkwaardig dat er in de commentaren nog niets staat over de insprong die je telkens maakt als iemand aan het woord is. Voor mij maakt het de tekst nog duidelijker en aangenamer om lezen. Ik kijk uit naar jouw verdere bijdragen. 

Ik sluit me aan bij de opmerking van Schmetterling. In een boek kan het prima, maar op de site vind ik inspringen van de tekst ook storend, maar dat is een kwestie van smaak wellicht.

Fief, ik vind dit nu net verrijkend i.p.v. storend. Smaken over bladspiegels verschillen inderdaad.  

Commentaar Marc – Hostwriters

Terugblikken op een crematie vol verwijt en zelfverwijt. Heel intimistisch beschreven en daardoor komt het wel binnen. Een verknoeid leven, te wijten aan een verslaving, ja, op wie moet je dan boos zijn? Het zijn de verloren schapen die de meeste aandacht krijgen, zorgenkinderen  van wie  - alleen moeders kunnen dat – alles wordt vergeven. Blijkbaar zorgt de overleden broer er alsnog voor dat het tussen de hoofdpersoon en zijn moeder goed komt … Mooi verhaal, zonder franje, beheerst neergezet in een verzorgde stijl.

Commentaar Mili – Hostwriters

Dietward, waar verwijst ‘die’ naar? ‘ ‘Eh, die moet je mij even uitleggen.’’ Is ‘dat’ niet beter?

Ik ben allergisch voor mokken en dampende thee. Het komt zo buma over en hele boeken stromen ervan over.

‘… rij gaan zitten, maar door de …’ en werd door de …

Het klakkeloze gebruik van ‘maar’ moet nu maar eens uitgebannen worden. (zie opmerkingen hierover bij je medeauteurs)

Broertje staat op de foto en even later wordt hij door moeder gewiegd.

Een voor mij te zoetsappig/idealistisch plaatje. Let wel, dit is puur persoonlijk. Je weet wel degelijk te schrijven.

Ha Dietward,

In je bio lees ik dat je dit jaar bent gaan schrijven? Dan is wat je geleverd heb dubbel zo knap. Met de in mijn ogen kleine kanttekeningen die anderen terecht hebben geplaatst, vind ik het een mooi stuk, doordacht en doorvoeld. Een plafond van driehonderd woorden dwingt een schrijver om naar de essentie te gaan, tierelantijnen weg te laten. Daar ben je in mijn ogen met vlag en wimpel voor geslaagd. Heel geloofwaardig en invoelbaar. Mooi!

Ik zie uit naar je komende bijdragen!

Cheers,
Martin

Ik sluit me aan bij de meeste bovenstaande reacties. Waar ik een beetje op vastloop is dat het voor mij als een opsomming voelt, ookal is het voor een groot deel in dialoogvorrm. Daarom komt het op mij meer over als tell, dan show. Dat houdt me wat op afstand. Ik ervaar de zoetigheid die Milli aanstipt ook wel, maar bij mij komt dat vooral, omdat ik niet echt 'op de bank naast de hoofdpersoon kom te zitten'.

Al met al, goed geschreven, maar voor mij nog niet invoelbaar genoeg.  Ik ben benieuwd naar je volgende bijdrage.