#507 Rust zacht - (gewijzigd nav feedback)

Hoi Laura, een mooi verhaal waarin de hp de eer aan zichzelf houdt. Origineel. In die zin graag gelezen. 

Kijk even naar je gebruik van de tegenwoordige en verleden tijd. Die klopt niet.

Je herhaalt in iedere alinea een vorm van  "ik liet mijn woede niet zien/niemand ziet mijn woede" Voor mij werkt het niet. Door het verhaal zelf blijkt al dat je alles doet om die woede niet te laten zien. Het verhaal zou voor mij sterker zijn als je in plaats van die zinnen juist beschrijft wat je doet om die woede niet te laten zien. Dat je bijvoorbeeld lacht om een opmerking van je broer terwijl je van binnen verscheurd wordt, of zoiets. 
De denkbeeldige traan legt je ook uitgebreid uit. Volgens mij is het feit dat er "denkbeeldige traan" voor de lezer al voldoende dat de getoonde emoties niet echt zijn. Maar misschien zie ik dat verkeerd.

... influisterde: ‘is je dochter eigenlijk wel van jou? ---> een gesproken zin na een dubbele punt begint met een hoofdletter.

De twijfel was geplant en woekerde als onkruid. Maar ik liet mijn verterende woede niet zien.  ---> volgens mij plant je het zaadje van de twijfel, twijfel zaai je.
"Maar" is hier een voegwoord en hoort achter een komma. Ik heb van een wijs iemand geleerd, dat je in veel gevallen het woordjes als "maar" weg kunt laten.

Met plezier gelezen, vooral hoe de haat zich stelselmatig opbouwt jegens Job. Fief heeft gelijk wat betreft de woede. Dosering is op zijn plaats.  Het is nogal wat om iemand bewust een overdosis insuline toe te dienen. Dan spreek je wel van moord, waarschijnlijk in zijn slaap gebeurd. Goed gedaan.

Hartelijk dank voor de waardevolle feedback @Fief en @John Doe! Ik ga ernaar kijken!

Hehehe, lekker hoor! Ik heb alleen je tweede versie gelezen.

Ik struikel in het begin, omdat ik dacht "Hè, de ik-persoon was toch al aan het woord?" De zinnen zijn wat rommelig. Als je het opstrakt, krijg je iets als dit:
‘Sterke, stoere Job, iedereen bewonderde en hield van je.’ Ik slik hoorbaar, haal diep adem en vervolg. ‘Met name het vrouwelijke deel van de bevolking.' Het doet de voelbare spanning niet echt dalen.

Verder loopt het best lekker, met een mooie plottwist aan het eind. Graag gelezen!

Martin

Fijne schrijfstijl en een goede opbouw. Je schrijft op het eind:

Niemand ziet mijn woede en haat

Voor mij geldt dat ook een beetje voor je verhaal. Het blijft zo ingehouden, dat ik niet goed meega in de boosheid, die er wel degelijk is. Als lezer zou ik het wel fijn vinden als ik wat meer van de haat richting de overledene mee kan voelen, om de uiteindelijke moorddadige actie beter te plaatsen.

Ik sluit mij aan bij Hadeke.

Toen hij me tijdens het kerstdiner influisterde: ‘Is je dochter eigenlijk wel van jou? Vind je ook niet dat ze ontzettend veel op mij lijkt?’ was de maat vol. De twijfel was geplant en woekerde als onkruid.

Het stukje 'was de maat vol' klinkt eigenlijk heel lieflijk. Je zou hier bijv. ook kunnen schrijven dat je hem op dat moment het liefste op zijn bek zou slaan, maar het niet doet (excuse my French). De overgang naar moord op het einde wordt dan iets minder rigoreus.

Verder vond ik het acteerwerk van de hoofdpersoon heel natuurlijk overkomen en het verhaal origineel, dus graag gelezen.

Hartelijk dank @Martin, @hadeke en @prinscharles. Nogmaals wat aangepast!

Ik zal je verhaal weer bovenaan zetten, dan valt hij beter op.

Dag Laura,

Een verontschuldiging is hier op zijn plek. Dankzij een vergetelheid is ons commentaar op jouw verhaal niet eerder geplaatst. Dat terwijl wij dat commentaar schreven op de dag zelf dat jouw verhaal geplaatst werd. We zijn domweg 'vergeten' het te posten hier.
Wat je leest is dus ons commentaar op het originele verhaal.

Sorry!

Commentaar Marc – Hostwriters

Ergens had ik gehoopt op zulk een verhaal. Een verhaal waar de zoete wraak vooral in de wetenschap zit dat de gehate persoon een handje wordt geholpen in zijn verscheiden door een tot het merg gekrenkte broer. Het verhaal wordt ingehouden verteld waardoor je als lezer plots samenzweerderig wordt met de hp. Een ambigu rechtvaardigheidsgevoel dat je ergens wel een beetje ongemakkelijk achterlaat. Graag gelezen.

Commentaar Mili – Hostwriters

Laura: ‘ … Job,’ Ik slik …’ > Job,’ ik slik

Vier alinea’s sluit je af met haat en woede. En bij de vijfde begin je ermee. Doe je dit bewust, voor een zeker effectbejag? Het is mij persoonlijk te veel, je legt het er zo nadrukkelijk op terwijl de lezer al lang weet dat de hp echt niet anders kon dan broerlief het graf in te willen jagen.

Hoewel je een puik verhaal schreef, vind ik het jammer dat je in de voorlaatste zin de pointe onthult. Zonder: ‘…maar een doelbewuste actie van mij.’ laat je veel meer aan de verbeelding van de lezer over. En wedden dat je lezer het begrijpt? Verdiep je ook eens in het gebruik van ‘maar’.

Tot de volgende, ik hoop je weer te lezen.

Hartelijk dank voor de feedback. Daar kan ik wat mee! 

Job krijgt zijn verdiende loon, net goed. De moord geeft het verhaal een onverwachte wending en vormt een logische verklaring voor het toneelspel van de hp. Je verhaal roept bij mij wel andere vragen op, zoals waarom de hp zijn woede nooit eerder getoond heeft, waarom Job zich alleen tegen hem als een eikel gedroeg en hoe het kan dat hp een rol speelde in de verzorging van zijn broer, terwijl ze zo’n hekel aan elkaar hadden. Ik denk dat ik het daardoor lastig vind om er volledig in mee te gaan. Ondanks dat vind ik het een interessant verhaal. Je slotzin rond het verhaal mooi af.