#505 De tomeloze tong

De bibliotheek lijkt kleiner nu een zwart doek de schouwspiegel bedekt. Diederic schenkt voor zichzelf en zijn broers Rhijnvis en Ernest whisky in. Zus Wendela en de tot douairière gepromoveerde moeder stellen zich tevreden met thee.
Diederic kijkt naar de vele portretten boven de boekenkasten. “Weer voegt één van ons zich bij zijn voorvaderen.” Theatraal heft hij het glas richting de levenden en de doden. “Op het grote geslacht Von Balluseck.”
“Nou, groot?”, onderbreekt zijn moeder hem. “Meer gemiddeld. Ik heb minnaars gehad die dieper gingen, maar wat jullie vader ermee deed ...”

Diederic knippert met zijn ogen. “Moeder, dat is niet …!”

“Geen van de mannen die toegang verkregen tot mijn schoot, konden wedijveren met jullie vader.  Als jullie eens wisten met hoeveel liefde en passie jullie verwekt zijn ...”

“Mam!” Wendela zit krijtwit rechtop in haar stoel.

“Hij was een meester in het minnespel. Hij trad erogene zones binnen waarvan ik het bestaan niet kende.” Op moeders gezicht – getekend door verdriet – breekt een gelukzalige glimlach door. “Och, jongens, als jullie ook maar een fractie van het talent van jullie vader geërfd hebben, mogen mijn schoondochters zich gelukkig prijzen.”
Ze kijkt haar zoons één voor één aan, maar die vermijden elk oogcontact.
“En nooit hoefde ik iets te vragen, Aan mijn hartkloppingen en mijn adem wist hij precies wat mij opwond.”

Rhijnvis heeft een oud boek uit de kast getrokken en verdiept zich ernstig in de werking van toverlantaarns.

“Hij lustte er wel pap van en ik was er ook niet vies van. Niet voor niets bevonden jullie kinderkamers zich in de andere vleugel.”

Diederic heeft zijn glas in één teug leeggedronken. Verlangend kijkt hij naar de fles, maar hij durft zich niet te verroeren.

“Hij wist zich zo te beheersen, dat zijn hoogtepunt met het mijne samenviel. 'Samen uit, samen thuis' was zijn motto.” Hij kon soms ouderwetse ideeën hebben over de man/vrouw-verhouding, maar in bed was hij feminist.

Wendela is per astraallichaam naar Hawaï vertrokken om de hula kahiko te dansen. Haar stoffelijke omhulsel hangt als een lappenpop in vaders fauteuil.

“Tot aan zijn sterfbed aan toe bleef hij mij behagen. Waar zijn roede stokte, namen zijn vingers en lippen het over.”

Ernest probeert zich op te hangen aan het gordijnkoord.

“Afijn, het is laat en het was een lange dag. Ik zeg jullie welterusten.”
Gebroken schuifelt ze de kamer uit.
 
Nog diezelfde week werd moeder naar het rusthuis afgevoerd.