#505 Danke
Dag op dag honderd jaar geleden ging de negende van Ludwig van Beethoven in première. Mij katapulteert het naar 1965.
Dat wij later babyboomers worden, weten wij op dat ogenblik niet. Twintig jaar na WO II vertrekt ons elftal vanuit het noorden van Belgisch Limburg voor een fietstocht naar het Duitse Königswinter. Onze gemiddelde leeftijd is zeventien.
Tussen Geilenkirchen en Eschweiler mogen wij op de weide naast een Bauernhof onze tenten opslaan. In de vooravond komt de boer aangereden met een kruiwagen vol etenswaren en drank. Wij aanvaarden in dank zijn gulheid en hij aanvaardt om met ons een glas te drinken.
Op enkele uitzonderingen na, zijn wij geen bollebozen in de Duitse taal, maar het dialect van de man lijkt opmerkelijk op onze Limburgse tongval en we verstaan hem perfect.
“Jullie waren verwonderd dat ik meteen aanvaardde dat jullie hier zouden overnachten, niet?” Wij knikken instemmend.
“Ik bewonder jullie. Niet alleen voor de grote inspanning die jullie leveren met zulke zware fietstocht, maar vooral dat jullie überhaupt nog dit land willen bezoeken.”
Wij kijken verwonderd naar elkaar en vragen ons af wat de man bedoelt.
“Wij Duitsers zijn in de oorlog jullie prachtige land zonder pardon binnengevallen en hebben het domweg vernield. Telkens als ik er kom voel ik mij diep schuldig. Hoe kunnen wij Duitsers het ooit nog goed maken?”
De oudste van onze groep zegt dat hij op het einde van de tweede wereldoorlog geboren werd. Zijn ouders vertelden weinig over dat drama, maar hadden de mond vol over de Wiedergutmachung die ze niet meer dan billijk vonden, maar ook erg apprecieerden.
Ik wil ook een woordje placeren en zeg dat mijn moeder vertelde hoe ze om een centje bij te verdienen tijdens de oorlog de sokken stopte van Duitse soldaten. Ze zei: “Ach, die jongens hadden net als mijn kinderen koude voeten. Zij hadden niet voor die oorlog gekozen.”
De Duitser kijkt mij doordringend aan en antwoordt:
“Ik was misschien wel één van hen. Natuurlijk hadden wij ons eigen lot niet in handen, maar tot op de dag van vandaag vraag ik mij af of wij ons niet meer hadden moeten verzetten.”
Ik merk hoe de groenbruine ogen van de landbouwer vochtig worden, neem zijn verweerde hand in de mijne en zeg:
“Als je al iets goed te maken had, heb je dat nu gedaan. Kijk hoe je ons verwelkomde, Danke vielmals, jetzt sind wir wieder Brüder.”
Prachtig. (Deze half duitse…
Lid sinds
3 jaar 2 maandenRol
Prachtig.
(Deze half duitse heeft een stofje in dr oog)
jetz --- jetzt
Ik zie hoe de groenbruine…
Lid sinds
6 jaar 8 maandenRol
Ik zie hoe de groenbruine ogen van de landbouwer... lijkt mij beter op zijn plaats dan dat hij het merkt. Mooi dat die man voor een heel volk praat. De Duitsers leden zelf ook onder de oorlog. Lijkt mij leuker als hij aanvaard om met ons het eten en drinken te delen. Hij komt aan met een kruiwagen vol en drinkt dan alleen een glaasje mee?
Hoi Schmetterling, Een heel…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Hoi Schmetterling,
Een heel mooi verhaal met een prachtig geschreven ontmoeting van de Duitser en de jonge fietsers. Dit is een persoonlijke mening/ jouw stijlkeuze, maar ik had het net wat anders aangepakt, gezien het maximale woordenaantal
Je 'inleiding' ( tot Onze gemiddelde leeftijd is zeventien.) zou ik hebben ingekort tot iets als:
Halverwege de jaren zestig fietsten we als tieners naar Duitsland. (Eventueel nog met zinnetje extra over het exacte wanneer en waarom. Om daarna verder te gaan met de aankomst op de boerderij.
De ontmoeting met de boer en zijn gedachten zijn namelijk zó oprecht en mooi geschreven dat ik daar persoonlijk meer van zou willen lezen. De achtergrond van die fietstocht in de inleiding is helemaal niet zo interessant. Naar verhouding dan, bedoel ik. Het leidt voor mij persoonlijk bijna af van dat mooie moment. Ik had dus echt ingezoomd op die scène alleen. Als je het met een paar honderd woorden kort en krachtig moet houden...
Ik ben heel benieuwd of anderen het ook zo ervaren. Ik kan me heel goed voorstellen dat het ook fijn kan zijn om juist een aanloopje te hebben.
Maar mijn mening terzijde: het verhaal zelf is vlot, mooi en ontroerend en gewoon erg knap geschreven.
Goed gedaan!
Groet,
Nadine
@ Mercedes: dankjewel -…
Lid sinds
2 jaar 9 maandenRol
@ Mercedes: dankjewel - jetzt mit zwei 't' natürlich.
@ John: dank je, maar begrijp niet goed waar je heen wil met jouw reactie. Aanvaard--->aanvaardt
@ Nadine: Dank je voor de feedback. In de inleiding zijn Beethoven, WO II, Limburg en Duitsland voor mij key-woorden die later in het verhaal weerkeren.
Hoi Schmetterling, ik had…
Lid sinds
6 jaar 9 maandenRol
Hoi Schmetterling, ik had dezelfde ervaring als Nadine. Het eerste deel mag van mij korter en het tweede deel uitgebreider. Vanaf de ontmoeting met de boer leest het lekker en zink je weg in het verhaal (op een positieve manier). Ik heb het met plezier gelezen.
Dankjewel, Jurrit. Zoals ik…
Lid sinds
2 jaar 9 maandenRol
Dankjewel, Jurrit. Zoals ik al aan Nadine antwoordde, m.i. kunnen de elementen die ik in de inleiding kwijt wil moeilijk nog korter geformuleerd worden.