Meneer Van Amerongen rilt. Het bankje trekt koud op, maar het uitzicht maakt dit ongemak de moeite waard. De ondergaande zon kleurt de zee rood, oranje en geel. De silhouetten die elkaar langzaam naderen, steken hierbij mooi af. Hij glimlacht. Dat is Estelle en hij heet Arend, denkt hij. In zijn hoofd zetten violen in.
Dokter Arend is zijn bazige vrouw ontvlucht voor een rendez-vous met de schone Estella, de leerlingverpleegster die als een blok voor hem gevallen is. Zijn slanke, kundige vingers die enkele uren geleden nog het lichaampje openden van de kleine Joachim om diens gehavende hart te verruilen voor een gezond donorhart, komen nu aarzelend omhoog en strijken liefdevol door haar lange, blonde haren, terwijl haar ogen …
Het strijkorkest zwijgt als Van Amerongen zijn blik afwendt om een stel bekvechtende kokmeeuwen gade te slaan. Hij voelt zich een voyeur als hij langer naar het paar blijft staren. In gedachten ziet hij de achterdochtige blik van de knorrige wijkagent Hendrik al voor zich. Maar hij kan het niet laten. Zijn ogen glijden terug.
De beide handen van de man bevinden zich nu achter haar hoofd dat zij op zijn schouder heeft gelegd. Het verwart Van Amerongen, want hij kan dit beeld niet zo goed meer rijmen met de romance van daarnet.
Een golf van verdriet overmant hem. Hij zag het helemaal verkeerd.
Het is Joost Visser, die zijn zus troost nadat hij haar heeft moeten meedelen dat het aangespoelde lichaam verderop inderdaad hun lang vermiste vader is die op die kwade lentedag met zijn zeilbootje …
Van Amerongen verstijft. Hoorde hij het nu goed? Klonken daar kreten van pijn? Hoe kon hij zo stom zijn! Die man is de beruchte seriemoordenaar Felix E. die zijn nieuwe slachtoffer met een mes bedreigt.
Van Amerongen kijkt om zich heen, maar wijkagent Hendrik is nergens te bekennen. Moet hij zelf …?
Hij komt weer bij zinnen. De man heeft geen mes vast en zijn handen zitten niet om haar keel. Trouwens, hij heeft al losgelaten en wandelt verder. De vrouw loopt in Van Amerongens richting. Snel verlegt hij zijn aandacht naar een schip aan de horizon. Het schip van de bonkige, Zweedse kapitein, die ...
“Mag ik?”
Van Amerongen schrikt. De vrouw staat naast hem. Haastig staat hij op, doet zijn jas uit en legt deze op de bank. “Maar natuurlijk.”
“U bent een heer!” Verbazing en bewondering klinken door in haar stem. Ze neemt plaats op de jas, vist een spiegeltje uit haar tasje en schikt haar haar. “Goeie genade, ik was bang dat ik nooit van hem los zou komen.”
“Viel hij u lastig?”
Ze schud haar hoofd. “Dat is het niet. Mijn haar zat vast aan de knoop van zijn mouw.”