Hoi DeborahC, welkom op het forum. Mooi hoe de zangeres geraakt wordt door het stel in de zaal. Ik vraag me alleen af of een stel zo in de zaal zou zitten. Bij een staand publiek zie ik dat eerder voor me, zeker ook omdat de vrouw ineens verdwenen is. Als je vanaf het podium het stel kunt zien zitten, moet het je ook opvallen dat de vrouw weggaat. 
Maar dat terzijde heb ik het verhaal met plezier gelezen, het is mooi geschreven.
De tekst in cursief vind ik persoonlijk iets minder. Cursief gebruiken we doorgaans meer voor het schrijven van titels van een boek of film in een verhaal, of voor buitenlandse woorden. 

In de eerste alinea gebruik je veel woorden om uit te leggen dat je denkt dat het een stel is. Het heeft voor mijn gevoel geen meerwaarde om uit te leggen waarom je dat denkt. Het belangrijkste is volgens mij alleen dat het je opvalt hoe liefdevol de man het haar van de vrouw streelt.

Met mijn eigen geschreven tekst 'ik kan je nog niet laten gaan, blijf nog heel even hier' leid ik het refrein in. --> Naar mijn idee wordt deze zin beter leesbaar als je woorden van de geschreven tekst op het eind zet:
Met mijn eigen geschreven tekst leid ik het refrein in: 'Ik kan je nog niet laten gaan, blijf nog heel even hier.'

Als ik mij op hen afstem, lijkt het net of 1 van hen niet helemaal hier is. ---> 1 zou ik als één schrijven. Getallen worden in verhalen doorgaans voluit geschreven.

Hoe kan het dat een onbekend stel mij zo raakt? Dat is wat ik mij afvraag.  ---> het laatste deel kun je weglaten. De vraag zelf geeft al aan dat je je dat afvraagt.

Hij kijkt me aan en op dat moment weet ik 'je bent haar verloren'. ---> hier hoeft het laatste gedeelte niet tussen aanhalingstekens. Achter ik zou ik een dubbele punt zetten.
Hij kijkt me aan en op dat moment weet ik: je bent haar verloren. 

Ik vind het een heel goed idee voor een verhaal en je (be)schrijft (het) ook mooi. Toch zou ik ervoor willen pleiten om een verbinding tussen de hoofdpersoon en de oude man aan te brengen. Bijvoorbeeld een kleindochter, waarbij we op het eind erachter komen dat zowel opa áls zij oma missen. Nu is het iets teveel 'telepathisch' voor mijn gevoel.

En welkom op dit forum. Mooie eerste binnenkomer.

Hoi DéborahC,

Je beschrijft heel mooi wat kunst en emotie zijn of kunnen inhouden: iets zeggen wat onbeschrijfelijk is, of juist door alleen maar intuïtief te voelen, al te wéten wat er aan de hand is, zonder dat daar een verklaring voor nodig is. 
Dat zie je mooi terug in de manier waarop de zangeres zich met het koppel in het publiek verbindt en ook hoe het koppel met elkaar omgaat. Hun liefde heb je erg mooi geschreven in de details van de lichaamstaal. Dat is heel knap gedaan. 

Het geheel leest echter wel meer als elementen; ik mis daar nog een beetje de samenhang. Je zoomt als het ware beurtelings in op de 'scène' op het podium en de 'scène' in het publiek. 

Je schrijft dat de zangeres het koppel kan zien. Je zou haar emoties kunnen 'koppelen' aan die van het stel om er meer een geheel van te maken. 
Denk aan iets als: op het moment dat ik de tranen in me voel opwellen, zie ik ook dat hun lippen beginnen te trillen. Zouden ze voelen wat ik voel? Ik concentreer me: deze uitvoering moet goed gaan. Als wij zo met elkaar meevoelen, dan doe ik deze uitvoering nu echt voor hen. 

Dat gezegd hebbende: dat zou een welkome aanvulling zijn. Op zichzelf leest je tekst al heel aardig, door de manier waarop je zo mooi in de details kan duiken. 

Goed gedaan! 

Groet,

Nadine
 

Wat een goed idee, en wat een potentieel: je hebt gewoon meer passage nodig om de switch geloofwaardig te maken, nu gaat het wat snel, en weet je als lezer te weinig (buiten dat je performance geweldig was)

GG toch!

Hoi Deborah, welkom op het forum! Het meeste is wel al gezegd. Ik haalde er wel meteen uit dat de mevrouw in kwestie niet meer onder ons is, wat het een bijzonder verhaal maakt. Het verklaart ook meteen waarom de zangeres zo geraakt wordt. Een verhaal met veel potentie. De slotzin vind ik heel sterk.

Heel mooi verhaal. Dank!