Het jaar 2048, de wereld is één grote vuilnisbelt aan oorlogspuin. De mensheid had zich vergist met de voorspelling op een nucleaire oorlog toen in 2035 de spanningen tussen werelddelen hoog opliepen. Iedereen wist immers, dat zou de laatste zijn.
Door de toename van socialmedia, waarmee oorlogsgeweld met één druk op de knop over de hele wereld verspreid werd, begonnen mensen het leed zat te worden. Hierin boden de technologische ontwikkelingen van die tijd een uitweg. Namelijk oorlogsvoering met drones. Robotisering werkte hand in hand met artificial intelligence (AI) tot een 9^e industriële revolutie.
Een oorlog zonder slachtoffers, binnen de krijgsmacht dat dan weer wel, werd de natte droom van elke wannabe wereldleider.
Zo geschiedde, massaproductie van drones in alle denkbare vormen en maten werden sneller geproduceerd dan vernietigd. Al gauw zag het front er niet meer uit als een gemoderniseerde versie van een blitzkrieg, maar zo ver als het oog kon rijken zag je drones, ter land, ter zee en in de lucht. De omvang viel niet meer te bevatten, dit overtrof zelfs de beste special effects van de duurste science fictionfilm ooit.

Een nieuwe wereldoorlog was geboren. De grootmachten limiteerden zich het eerste jaar tot slagen op zee. Nieuwe ontwikkelingen in bepantsering, wapens en AI resulteerde in een krachtmeting. Want wie de beste en meeste drones in verhouding gevechtsklaar kon maken, had de sleutel tot totale wereldmacht in handen.
Dit gegeven was snel de enige motivatie bij de betrokken partijen. Vanuit verborgen, beveiligde bunkers werkten wereldleiders (meestal een handjevol per macht, want robots rusten niet) gestructureerd samen continue wereldwijde bevelen te kunnen geven aan pelotons, of eerder hordes, van drones.
De distantiëring van het oorlogsfront, en de verlangens naar dominantie. Ontstond een interessant fenomeen bij deze opgesloten generaals; "handelden alsof de wereld het speelveld van een computerspelletje is geworden."
Oftewel, na genoeg jaren opgesloten te zitten in de bunker met zo goed als ongelimiteerde bevoorrading van mechanische soldaten verdween langzamerhand; de terughoudendheid, de empathie, de solidariteit of enig andere vorm van “morele waarde”.
Recyclen was natuurlijk heter dan ooit, met de constante vraag naar bouwmateriaal. Of eigenlijk sloopmateriaal, het is maar vanaf welk perspectief je het bekijkt.
 

Land na land, continent na continent. Geen stukje aarde bleef gespaard, elk leven moest eraan geloven tot alleen de generaals, die ondertussen meer robot dan mens zijn, alleen overbleven.