#501 Wie laatst lacht ...

Zowel Leentje als ik worden straks gereïncarneerd. Toen we samen in de derde klas van de lagere school zaten is de juf heel stout geweest, niet tegen Leentje maar wel tegen mij. Ik weet niet wat ze tegen mensen van kleur had, maar mijn kroezelhaar en zwarte huid vielen bij haar duidelijk niet in de smaak.

Tijdens de les vroeg Leentje wat er zou gebeuren als ze dood ging? Juf Els zei: “Dan ga je recht naar de hemel waar je twee witte vleugeltjes krijgt en voortaan een engeltje zal zijn.”
Ik zag het helemaal voor mij en stak ijverig mijn vinger op.
“Ja, Xanto?”
“Juffrouw, zal ik ook naar de hemel gaan als ik dood ben?”
“Zeker, Xanto jongen, maar jij krijgt er twee zwarte vleugeltjes en zult voortaan een bromvlieg zijn”, schatert de juf.
Weet die domme juf niet dat mijn naam ‘blond’ betekent in het land waar mijn mama en papa vandaan komen?

Wie zou drie maand later gedacht hebben dat de voorspellingen van juf Els uitkwamen? Op weg naar het zwembad kwam onze schoolbus tegen een boom terecht. Vijf kinderen, waaronder Leentje en ik overleefden de klap niet. Met zijn allen stonden we aan de hemelpoort.
Leentje werd een engel en ik een vlieg, maar wat de juf niet had verteld of gewoon niet wist, was dat ieder kind dat voor zijn twaalfde sterft, een tweede kans krijgt en mag kiezen waarin het gereïncarneerd wil worden.

Ik heb veel plezier gehad aan mijn vliegenbestaan in de hemel en heb er menig wit kleedje besmeurd met mijn vliegenstrontjes. Nu ik de keuze heb, wil ik graag terug een mens worden, maar dan een volwassen kerel die foute juffen zal corrigeren en duidelijk maken dat hun zwarte humor niet op prijs wordt gesteld.