V2

Zonder mijn hoofd te bewegen, draaien mijn katachtige oren naar voren om te horen hoe actief de dieren aan de rand van het moeras zijn. Zo te horen is het nog rustig. Gelukkig, want de baby in mijn buik heeft honger. 

Het zal niet lang meer duren voordat ze haar hoofdje buiten mijn buikbuidel zal steken. Haar lijfje zal dan nog veilig in mijn buik blijven tot haar immuunsysteem, benen en staart sterk genoeg zijn. Hoe onvoorstelbaar is het dat vrouwen duizenden jaar geleden nog het hoofdje door het geboortekanaal moesten persen. 

Ik spring op, glij het moeras in en zwem met twaalf krachtige staartslagen het 3 kilometer brede moeras over. Als ik mijn prooi in beeld krijg, duik ik onder water waar mijn dubbele bloedsomloop ervoor zorgt dat ik alle tijd heb om mijn prooi te benaderen. Het is een perfecte aanval, het beestje heeft amper door dat het zijn laatste adem heeft uitgeblazen. 

Op het moment dat ik met de buit naar mijn plek wil terugkeren, word ik met hevige buikkramp wakker. Van schrik wil ik opspringen maar mis de krachtige hulp van mijn staart en kom niet verder dan een moeizame halve draai. Ik probeer mijn oren te spitsen maar er gebeurt niets. 

Verward betast ik mijn buik die dikker en ronder is dan voorheen. Verstijft realiseer ik mij dat het hoofdje niet via de opening in mijn buikbuidel gedag komt zeggen maar dat ik op het punt sta op een barbaarse manier een kind te baren. 

In één klap ben ik niet meer in het jaar 3098 en in een roes vang ik: ‘Je mag persen.’ op. Met een dierlijke oerkracht pers ik het hoofdje naar buiten. Een glibberig roze lijfje floept er achteraan. Ik glimlach het hulpeloze meisje heeft geen staart maar wel licht puntige oortjes. 

V1

Bij het wakker worden kan ik aan de donkere tint van mijn huid zien dat de zonkracht vandaag 12 gaat worden. Gisteren was mijn huid lichter van kleur maar toen was het zwaar bewolkt met zonnekracht 7 geweest. Zonder mijn hoofd te bewegen, draaien mijn katachtige oren naar voren om te horen hoe actief de dieren aan de rand van het moeras zijn. Zo te horen is het nog rustig. Gelukkig, want de baby in mijn buik heeft honger. 

Het zal niet lang meer duren voordat ze haar hoofdje buiten mijn buikbuidel zal steken. Haar lijfje zal dan nog veilig in mijn buik blijven tot haar immuunsysteem, benen en staart sterk genoeg zijn. Hoe onvoorstelbaar is het dat vrouwen duizenden jaar geleden nog het hoofdje door het geboortekanaal moesten persen. 

Ik spring op, glij het moeras in en zwem met twaalf krachtige staartslagen het drie kilometer brede moeras over. Als ik een lammetje in beeld krijg, duik ik onder water waar mijn dubbele bloedsomloop ervoor zorgt dat ik alle tijd heb om mijn prooi te benaderen. Het is een perfecte aanval, het beestje heeft amper door dat het zijn laatste adem heeft uitgeblazen. 

De tocht over land terug naar mijn schaduwrijke slaapplek duurt langer dan gedacht. Ik ben gelukkig voor zeven uur, nog voordat de zon haar volle kracht bereikt, thuis en bereid het lamsvlees boven een vuurtje. De huid hang ik te drogen voor een cape voor de baby. Haar huidje zal kort na de geboorte nog niet sterk genoeg zijn zich aan te passen aan de steeds krachtiger wordende zonnestralen. 

Nu mijn hartslag na deze activiteit weer daalt, steekt mijn baby voor het eerst haar hoofdje hongerig naar buiten. ‘Goedemorgen kleintje, welkom in het jaar 3098.' fluister ik, terwijl ik haar voorzichtig een stukje lamsvlees geef.