Ongezien voorbij

Door de jaren heen heb ik mijn bedankspeech stukje bij beetje opgebouwd uit woorden en zinnen die ik hier al duizenden keren uitgesproken op het podium heb aangehoord. Ook de intonatie, de momenten waarop ik een stilte moet laten vallen en de gebaren heb ik afgekeken. 
Vandaag precies veertig jaar. 

‘Nou jochie, laten we maar eens kijken,’ zei de oude Manders toen het gebouw nog Ontmoetingscentrum Onder de Toren heette.
Ik was zestien, klaar met school en woonde nog thuis. Meneer Manders stopte me af en toe een sigaret toe en ik mocht de resten van de feestmaaltijden mee naar huis nemen.

Ik neem de drie treden naar het podium en loop naar de microfoon. Op de achterwand hangt het logo van Manders Zalencentrum. Henry Manders heeft het overgenomen. Ik mag hem niet.

‘Niet zeuren, wees blij dat je hier werkt.’
De oude Manders is overleden, net als mijn ouders. Ik ben altijd thuis blijven wonen.

Ik kijk om me heen. Vanaf deze verhoging zijn de abc'tjes en lofredes richting bruidsparen en jubilarissen uitgesproken en werden sketches gespeeld door uitbundige familieleden en enthousiaste vrienden, die vooral zichzelf hilarisch vonden. Heel soms kwamen de frustraties naar boven en namen volwassen kinderen in tranen van onmacht de tredes naar beneden. En de coverbandjes natuurlijk. Ik ken de meeste leden bij naam en zij kennen mij.
‘Hoe is de sfeer, Kees?’ vragen ze bij elk optreden.
‘Goed. Dansers. Heel anders dan gisteren. Dat was vooral polonaise en carnaval publiek.’
Ik heb bijna altijd gelijk.

Met een doffe plok reageren de luidsprekers op het omzetten van de schakelaar van de versterker. Een apparaat bijna net zo oud als mijn verbintenis met deze zaal. Zaal Uitzicht, een middelgrote ruimte pal tegenover de kerk.

'Jouw zaal, Keessie,’ zei de oude Manders.
Ik doe er alles. Stoelen en tafels sjouwen, de tafelkleden uitleggen, rangschikken van servies en bestek, het podium inrichten en natuurlijk de schoonmaak na afloop. Eerst deed ik dat nog met een emmer en een mop, tegenwoordig met de nat- en droogzuiger en een poetsmachine. In grote waskooien verzamel ik de vuilniszakken met het door mezelf gescheiden afval en rijd ze naar buiten. Ik word ouder.
‘We zijn al te duur, Kees. Wat denk je dat extra handen kosten?’ reageerde Henry Manders.
Ik zweeg en ben nooit meer op mijn verzoek teruggekomen.

Met mijn wijsvinger klop ik op de microfoon. Het geluid kaatst in de ruimte naar mij terug.
‘Vrienden,’ zeg ik en laat de eerste stilte vallen. ‘Veertig jaar is niet zomaar iets. Ik weet nog hoe ik door de oude Manders werd aangesteld. Alle jaren heb ik mijn werk zo goed mogelijk gedaan.’
Weer laat ik een stilte vallen. Ik ruik de geur van de schoonmaakmiddelen die ik standaard gebruik.
‘Altijd heb ik geprobeerd op de achtergrond te blijven. Zo goed als onzichtbaar.’
Weer een stilte. Dan kijk ik de lege zaal in. De poetsmachine staat rustig op mij te wachten. Morgenochtend zal Henry de zaal inspecteren en vast weer iets aan te merken hebben.