#500 Viering

Ik snap het verhaal en vooral het einde niet goed, Schmetterling. Ik krijg de indruk van een nare man, zeker met de voorvallen van de mondelingen.

Het is overduidelijk dat hij niet eens luistert naar haar antwoorden op zijn vragen, laat staan dat hij ze hoort.  

Ik lees geen signaal van iets aimabels aan de man. En toch krijgt-ie een lang applaus en is tot tranen bewogen?

Tja, Raymond, dit is dan ook een verhaal voor gevorderden (universitair niveau) :-)

Mijn eigen universitair niveau voor gevorderden is van 30 jaar later dan dit verhaal, dat doet het 'm vast, ja. Het protestmatige is me niet ontgaan, Schmetterling, maar dan zou ik toch kiezen voor andere woorden, die hem meer in zijn hemd zetten.

Mijn kortstondig verblijf op de universiteit is ook van ver ná de studentenprotesten, en waarschijnlijk zie ik daardoor niet goed waarom religieuze college's bij uitstek geschikt waren voor protesterende studenten om samen te komen.
Verder nam je me wel mee in het verhaal. Kan het zijn dat er een paar Vlaamse uitdrukkingen in zitten?
Spelling-zeurtje: 1e regel derde alinea, biedt is met een d. Met plezier gelezen.

Bedankt voor de reactie Bart. Ik heb de tekst ietsjes bewerkt en hopelijk verduidelijkt. Wat klinkt er 'Vlaams' voor je? 

"de unief", "zijn eerstvolgend college", "dit slecht toneelstukje". Geen waarde-oordeel, hè? Het viel mij alleen op.

Sorry Schmetterling, maar ik kan deze ook niet helemaal volgen, hoewel ik de setting wel interessant vind. Misschien is mijn niveau na afstuderen te veel gedaald hiervoor.

De actie van de studenten lijkt een soort protestapplaus, dat door de docent totaal anders wordt opgevat. Op zich een leuk gegeven, maar vraag is of de protestgeneratie van toen (of verwijst het naar recente studentenprotesten?) echt op zo'n brave manier zijn/haar onvrede liet blijken. Denk dat ze toch minstens met megafoons het de man onmogelijk zouden maken een speech te geven. En docent zou hier toch wel moeten weten hoe ze tegen hem aankijken, en argwanender moeten zijn lijkt me.

Virtuosu, dit gaat over de studentenoproer uit de jaren 67/68. Het applaus van de studenten heeft niets vandoen met hun protest. Ze joelen gewoon mee met de enkelingen die het in gang hebben gestoken enkel en alleen om zich te amuseren. De naïeve docent denkt dat ze hem willen eren, maar het tegendeel is waar want noch zijn cursus, noch hijzelf boezemen hen enig respect in. 

Ik vrees dat mijn universitair niveau ook niet hoog genoeg is. Jouw verklaring als antwoord aan Virtuosu verduidelijkt wel wat.

Schmetterling, ik ben geen universitair maar ben helemaal mee in het verhaal: enerzijds de alles behalve objectieve docent en anderzijds de studenten die zijn college mis/ge-bruiken om hun sit-ins te houden om af te spreken waar ze straks gaan protesteren. Geen idee waarom de commentaren uit Nederland blijk geven van onbegrip. 

Hmmm, zou de aanname van Gi kloppen? Ik kom ook uit Nederland en vind ook wat weinig aanknopingspunten. Tegelijkertijd vind ik het wel fijn lezen en krijg een beeld van een docerende geestelijke, die naast een hork, er toch ook van overtuigd is het goede te doen.

Met de reacties in gedachten heb ik het verhaal nog een keer gelezen en ik begrijp nu wel wat er aan de hand is in de collegezaal. Mijn verwarring ontstaat echter voornamelijk door deze twee zinnen: 'hij moest en zou het horen. En hij hoort het!'

Ik lees dit (persoonlijk) als iets waarvan je graag wil dat iemand het hoort en dat je daar je best voor doet. Ik haal daar niet uit dat dat voor de lol is, hoewel ik de setting wel begrijp en ook dat de hoogleraar geen respect verdient. Dat kwam in het verhaal overigens wel heel goed uit de verf.

Waarom leg je de nadruk op sommige woorden? Bijvoorbeeld deze: 

Aan deze katholieke universiteit is dit ‘verplichte’ leerstof.

Ik neem aan het echt verplichte leerstof is, maar door de schrijfwijze komt het woord cynisch over.

Grtz,
Taco

Hadeke, KC en Taco: vooreerst bedankt voor het lezen en de op prijs gestelde reacties. Nog even dit ter aanvulling.
@Hadeke: wie zo kortzichtig is in de beoordeling van personen en niet doorheeft dat de sociale leer van een instelling als de kerk in vijftig jaar tijd kan evolueren denkt uiteraard van zichzelf dat hij het goede doet. 
@K.C.: de studenten kennen als geen ander de hardhorigheid van de man; vele onder hen zijn er het slachtoffer van bij een overhoring - daarom vinden ze dat hij hun gejoel dit keer moet horen, ook al weten slechts enkelen dat het applaus bedoeld is om hem te eren voor zijn jubileum. De docent zelf, die (zoals Hadeke suggereert) denkt dat hij het goed doet, verkeert in de waan dat het applaus oprecht is.
@Taco: het feit dat dit vak verplicht is impliceert dat het voorkomt op de lessenroosters van alle studenten die een sociale richting volgen, wat verklaart waarom het het college zo massaal wordt bijgewoond. Het is daarnaast ongetwijfeld cynisch dat het al vijftig jaar onveranderd wordt onderwezen.

Tenslotte: de man verdient het niet, maar toch leuk dat zijn jubileum zoveel stof deed opwaaien  
 

Hoi Schmetterling, 

Ik vind het verhaal in de basis goed, maar ik denk dat je er te veel elementen bijhaalt en meer moet focussen op de kern, ik denk dat daar een groot deel van de verwarring van de medelezers vandaan komt.