#499 Vrijbrief

Washington, 6 maart 2026

De belletjes van Marks narrenkap rinkelen terwijl hij opzwepend door de ovale ruimte beweegt. Plots staat hij stil en heft zijn staf. De kop van de staf verbeeldt zijn eigenaar tot het kleinste detail. De granieten glimlach, het donkere haar met zijscheiding en de randloze bril. Donald geniet zichtbaar van de opvoering. Na alle gewichtige aangelegenheden van het afgelopen jaar is dit luchtige intermezzo meer dan welkom. 

Donald volgt gebiologeerd de kop van de staf die langzaam naar een schilderij met zijn beeltenis draait. Hij houdt zijn adem in. Mark zal hem toch niet durven te beledigen? Dan valt Mark op één knie. De kop van de staf maakt een eerbiedige buiging. Donald glimlacht van oor tot oor. Mark springt dansend op zijn bureau. De deugniet! 

Donald begint ook te dansen. Het overvalt hem. Zijn linkerbeen doet een pas naar links, zijn rechterbeen sluit aan, steeds sneller. Mark springt van het bureau en danst soepel met hem mee. Schouder aan schouder bewegen ze richting de mahoniehouten desk. 

De beelden van afgelopen jaar vervagen in Donalds gedachten. Even flakkert een visioen van de grootste natie weer op. Een helder licht tussen rokende puinhopen. Vanuit zijn ooghoek schittert een artefact op het bureau, een zilveren pen met gouden clip. Als een magneet trekt de pen Donald aan. Het ligt op een document. De letters op het document zweven voor Donalds ogen, magisch en betoverend. Flarden tekst drijven voorbij, Baltische staten, onvoorwaardelijke steun, bondgenootschap, militair ingrijpen. Begrippen met een duizelingwekkende diepte, te diep om te bevatten. Mark heeft de pen al in Donalds hand gelegd. Hij kijkt hem veelbetekenend aan. Als vanzelf beweegt zijn hand over het vel papier en vormt een handtekening. Dankbaar neemt Mark de vrijbrief in ontvangst. Met een schaterlach verdwijnt hij weer.