Waarom ik ooit de naam Joker kreeg is mij een raadsel. In het ene kaartspel word ik soms totaal genegeerd, maar in het andere kan ik elke waarde aannemen. Als ik op zoek ga naar de betekenis van mijn naam vind ik niet erg vleiende woorden als zot of dwaas. Meestal word ik afgebeeld als een nar.

De hofnar sluit inderdaad dicht aan bij mijn status, gezien zijn bijzondere sociale rol. In vroegere tijden gaf hij sterk de indruk onderaan de ladder te staan, net als de dorpsgek. In tegendeel had hij een bevoorrechte positie waarbij hij de hooggeplaatste leden en gasten van het hof kon doorgronden en voor de gek houden. In een kaartspel doe ik precies hetzelfde.

Sommige zien in mij een clown. Dat stel ik minder op prijs. Je hoeft inderdaad niet aan coulrofobie te lijden om bang te worden van de lelijkerds die zich voor clown uitgeven. De meningen over deze clownsfobie lopen sterk uiteen. Voor de een komt het vrij veel voor bij kinderen maar ook bij tieners en volwassenen. Voor de ander is het een weinig voorkomend fenomeen.  Van de Oudhollandse poppenkast tot de Commedia dell’arte vindt men binnen de familie van fratsenmakers pierrots, augusten, narren, paljassen, hansworsten en harlekijnen.

Tegenwoordig dragen ze andere namen zoals Cliniclowns, die zieke kinderen opvrolijken maar ook ziekelijke Crimiclowns, die in duistere gangstercomedies meespelen.

In welke gedaante ook hoort een clownsfiguur koppig, sluw, dom, slim, hyperactief, bang, toegeeflijk of vrolijk te zijn maar nooit angstaanjagend. De griezels die zich met het inboezemen van angst bezig houden mogen zich voor mijn part doodschrikken, morsdood.

Neen, als ik dan al vergeleken word dan toch liefst met de vrolijke kerel met de zotskap die telkens bij verrassing opduikt om het spel te dwarsbomen.