Uitgeblust gaat de Joker zitten, hij veegt een rood zwart geruite lap over zijn bezwete, geschminkte voorhoofd, een beetje korrelige witte verf blijft achter op de lap, de Joker grimast en steekt de lap in zijn zak.
Wat heeft hij toch een hekel aan zijn werk denkt hij, de hele dag krijsende kinderen en hun kritische ouders vermaken met stomme kaarttrucjes en nog stommere dansjes, als een veredelde hofnar, hij grimast nogmaals. Als er nu eens een manier was om ze terug te pakken peinst hij.
In gedachten verzonken, terwijl hij speelt met een beduimeld kaartspel tussen zijn duim en wijsvinger, roept hij opeens uit, ‘Ja, dat is het!’
Hij rent door het stenen kasteel naar de keuken waar de vier boeren zitten te klaverjassen met een paar pullen bier.
‘Boeren!’ roept hij, ‘zijn jullie die stomme orders ook zo zat van onze heren? De hele dag slaaf zijn van de adel en hun verwende kinderen?’
De boeren knikken instemmend, ‘Ik heb een plan.’ zegt de Joker.
De volgende dag staat de Joker voor een groep rijke, adellijke kinderen en hun ouders, ‘Ik heb een nieuw spel, de jackpot!’
‘Voor één gouden dukaat mag je een kaart trekken, de winnaar wint de jackpot.’
Enthousiast bedelen de kinderen bij hun ouders en snel zijn er twintig dukaten ingelegd en twintig kaarten getrokken.
Triomfantelijk trekt de Joker zichzelf en maniakaal lachend maakt hij zich uit de voeten met de zak dukaten, ongehinderd door de ogenschijnlijk verbaasde boerenwachters met hun hellebaarden, de kinderen én hun ouders huilend achterlatend.
’s Avonds bij een kampvuur verdelen de Joker en de boeren de buit en ze proosten zonder schuldgevoel, met in de verte op de achtergrond het kasteel.
‘Nu, wie heeft er zin om een potje te Jokeren?’ vraagt de Joker grijnzend.