#499 De lach

Finn is op slag klaarwakker. Even is hij zijn oriëntatie kwijt, maar dan voelt hij de gebreide deken van oma in zijn handen. Handen die zojuist in een reflex tot strakke vuisten zijn samengeknepen. Hoorde hij iemand lachen? Maar dat kan niet. Opa en oma liggen allang te slapen. Hij moet het gedroomd hebben. Dan schiet hij overeind. Ergens in het huis klinkt gelach. Finn wil onder de dekens kruipen en wachten tot het licht wordt, maar iets brengt hem in beweging. Dwingt hem om te gaan kijken. Of er iemand is. Iets is.

Zachtjes sluipt hij zijn kamer uit. Over de overloop, richting de trap. Hij stopt bij de kamer van opa en oma. Sluit zijn ogen, duwt de deurkruk omlaag en bidt dat hij ze pratend, lachend zal aantreffen. Maar ze liggen stil op hun rug te slapen. Opnieuw hoort hij gelach. Een rilling loopt over zijn rug. Nu weet hij het zeker: er is iemand beneden. Hij wil naar opa en oma rennen om ze te wekken, maar zijn armen en benen bewegen naar de trap alsof ze aan touwtjes zitten en worden bespeeld door een duivelse poppenspeler. Hij loopt de trap af, richting de woonkamer waar het geluid vandaan kwam. Zijn hand schiet naar de lichtschakelaar zodra hij over de drempel is. Het licht springt aan, maar er is niemand te zien. Hij grijpt de stalen pook bij de open haard en sluipt de kamer rond. Niets. Helemaal niets. Net wanneer hij denkt dat hij het zich allemaal heeft ingebeeld, voelt hij dat iemand naar hem kijkt. Met een ruk draait hij zich om. Achter hem ziet hij enkel het dressoir met een vaas bloemen en daarnaast een verdwaalde speelkaart van opa. Finn besluit dat hij het zich heeft ingebeeld. Opgelucht zet hij de pook terug, knipt het licht uit en gaat naar bed. Maar wat hij niet ziet, is dat de joker op de kaart hem nakijkt en zachtjes lacht.