Rond 1909 werd ik in de Nederlandse versie van het klassieke kaartspel geïntroduceerd. In Engeland stond en sta ik nog steeds als een nar tussen kings (K) en queens (Q). In Frankrijk bleef het een roi  (R), maar werd de koningin een dame (D). In Nederland werden het gewoon heren en dames.  Was het door hun vadsigheid dat de koningen zich neerlegden bij het verlies van hun titel? De dames konden er niet mee lachen en wilden maar al te graag hun status van queens behouden. Ook de jacks, die valets en boeren werden , waren niet erg opgezet met hun nieuwe benamingen.

Om zich te laten gelden namen bepaalde dames en boeren het voortouw en kenden zich speciale machten toe. Bij het klaverjassen werd de boer de hoogste troefkaart. Hoogmoedig  schopte schoppen dame zich tot opmerkelijkste kaart bij het hartenjagen. Om haar te dwarsbomen zorgde koekenboer voor een variant waarbij hij  tegen haar inging.

De azen repten zich amper. Ze behielden hun superioriteit en  hadden geen nood aan uiterlijk vertoon of intriges. Zelfs met het laagst geafficheerde cijfer, bleven ze in de meeste spelen de hoogste waarde aanhouden.

Ik kreeg de naam joker  toebedeeld, maar het liefst hoor ik de Engelse uitspraak, dus [dʒoukə:]. Toen ik net toegevoegd was, wilden de hoogsten in rang mij er al weer uit bonjouren. Ze kregen het zelfs zo ver dat ik bij het begin van menig spel links wordt gelegd. Stikjaloers zijn ze omdat ik tot geen van hun soorten behoor  en ik een partijtje door mijn optreden aardig in de war kan sturen.  

Zeg nu zelf, bestaat er bij quizzen, sportwedstrijden, talentenjachten en allerhande competities niets toffer dan de wild card, die ervoor zorgt dat iemand die even uit de boot is gevallen in extremis nog een nieuwe kans krijgt?