Zijn vrouw zit aan tafel verdiept in de ochtendkrant. Vanuit zijn zetel kijkt hij naar haar. In een schriftje schrijft hij:

Onvermurwbaar
Begon het zo?
Zo is het begonnen
Las ik zoveel?
Vanaf dag één dat wij samen
Waren las je meer dan ik ooit zou
Kunnen relaties breken
Om zinnen, boeken, kranten
Op woorden die nooit uitgesproken
Noch geduld worden
Nu zit je daar alleen met
Het geritsel van papier
Maar voelt je goed, ja zelfs beter
Houden zo!
Zo zonder mij, voortaan
Veel leesgenot

Is dit een gedicht, denkt hij bij zichzelf, erg poëtisch klinkt het niet. Het is al bij al een tekst die hij gaat bewaren en achterlaten voor de dag dat hij het zal aandurven om schoon schip te maken met  deze sleurrelatie of wanneer hij de spreekwoordelijke pijp aan Maarten geeft. Als zijn kinderen het zullen lezen, zullen ze zich vele vragen stellen. Hij hoort hen al zeggen dat hun ouders het toch altijd goed hadden met elkaar. Wat gaat hij daar op antwoorden?

Zal hij hen zeggen dat het al op de eerste dag na zijn huwelijk begon. Zelf had hij wel wat boeken, maar een grote lezer was hij niet. Zij bracht al meteen een stapel literatuur mee, waarin ze zich urenlang kon verdiepen. Een televisie was er (nog) niet en de enige muziek  kwam uit een transistorradiootje. 

Toen er een tv kwam en een heuse muziekinstallatie, bleef zij verstokt aan het lezen. Het leek wel of ze het erom deed. Naast hem zitten terwijl hij een programma volgde en dan tergend langzaam zitten bladeren in een of ander magazine. Net of zij wilde aantonen dat er interessantere dingen in het leven bestonden dan teeveekijken.

Het leven dat kinderen in huis brengen, bracht enig soelaas, maar zodra die in bed lagen, werd de lectuur weer bovengehaald. Dat het huis inmiddels vol boeken stond, kon haar niet weerhouden om wekelijks een nieuwe vracht lectuur uit de bibliotheek aan te sleuren.  

Heel zelden werd gesproken over de inhoud van een boek of het plezier dat zij ervoer bij het lezen. Zelfs toen hij zich na zijn pensionering lanceerde als schrijver van kortverhalen, kon hij haar interesse voor het schrijversforum niet wekken. Dat hij vandaag dus een stukje schreef over de sleur van het draaien van pagina’s, zal haar nooit ter ore komen.