Hoi Tony, de eerste en laatste alinea zeggen genoeg. Als je het even niet weet: de tweede dame van links. 
Moeten is nooit goed voor de inspiratie.

‘Die tekst schrijft zichzelf niet,’  ---> moet dit tussen ah-tekens?

(btw ik maakte een dtje die je niet spotte! Weggehaald!!)

Bewijst dat ik menselijk ben. Bovendien zijn dt-jes eerder Gi's afdeling.

Juist, Fief en het correcte lidwoord met daaraan gekoppeld het overeenkomstige aanwijzend voornaamwoord. Nu ik hier toch ben: dit is weer een Coppootje om duimen en vingers af te likken. Ik heb de hele woensdagnamiddag en avond naar websites met een oranje logo zitten speuren, maar helaas. Enfin, alles is nog kits achter de rits. 

Tony op en top. Of het mijn ding is, doet er niet toe - ik heb forse bewondering voor je stijlvastheid en bizarre kronkels. ZGG

Ik lees je verhalen altijd graag, Tony, zo ook dit. Al vind ik het wel een mindere uit de reeks, als ik eerlijk ben. De onderbreking om ons te feliciteren met rekenkunsten over traptredes voelde vreemd, en er staan enkele woorden in waarvan ik niet kan inschatten of ze intentioneel ‘fout’ zijn of niet - bv. backspace knop i.p.v. toets?

Weer een 'braaf' stukje! Knap dat hetzelfde begin en eind.

Sorry voor de late reactie, Tony: je verhaal was ondergesneeuwd tussen de anderen, ik had hem niet gezien! 

De sleur die je hier beschrijft is heel duidelijk en ook 'pijnlijk'. Dat was het eerste woord dat in me opkwam toen ik  aan het lezen was. Schrijver zijn, het klinkt (als je jonger bent) zo poëtisch, zo vol inspiratie en zelfs levenslust die daardoor uit voortkomt. 
Maar dit is een schrijver die de andere kant van het verhaal meemaakt: als je moet schrijven, is dat ook weer de zoveelste klus. En dan zijn juist zaken als drankmisbruik en pornografie dingen die kunnen gebeuren, als de 'sleur van de gekwelde kunstenaar'. Het geheel klopt dus heel goed, zonder dat je overdreven overkomt. Het herhalen van de eerste en laatste alinea werkt daar goed bij. 

Goed gedaan! 

Groet, 

Nadine

Tsja, dat kan ook een sleur zijn. Een typisch TonyCoppy stuk, en weer met plezier gelezen. Mooi zoals je altijd de grenzen opzoekt. 

Goddelijk Tony. Hèhè, wat gaan we nog allemaal te weten komen over Sonja? Bij mij zijn er ook traptreden die kraken, maar ik zou begot niet weten, dewelke, ik denk dat het telkens andere zijn al naargelang de verdeling van mijn gewicht. Ik wist niet dat je dicht aan de grens woont, zoals John suggereert.