Lid sinds
2 maanden 1 weekRol
- Gewone gebruiker
#498: Nessun Dorma
Vier dagen per week zit Henk in de trein naar Haarlem. Op de heenweg luistert hij steeds hetzelfde rustige album van Norah Jones, zodat hij lekker kan sluimeren. Vechten voor een plekje in de trein, een beetje duwen en plaatsnemen. Oogjes toe en hopen dat je dit keer wel kunt slapen; maar het is 7:30 uur en al licht, dus slapen lukt eigenlijk nooit.
Hij is al moe op de heenweg, maar de terugweg is een ware hel. Hij koopt altijd eerst een koekje bij de kiosk beneden om zichzelf te troosten na werk: Red Velvet of Chocolate Chip. Eenmaal op het perron begint hij te sterven. Alle zitbankjes zijn bezet en dus loopt hij heen en weer zodat de tijd sneller gaat. Tegelijkertijd voelt hij de zwaartekracht harder aan hem trekken dan normaal, z’n hele lichaam wordt zwaar en vooral zijn benen. Hij trekt z’n rug krom en staat gebogen, omdat alles zo hevig op hem drukt dat hij er moedeloos en onrustig van wordt. Zelfs het zoete koekje smaakt niet meer, zoals vaker.
De trein nadert, hij stapt in en denkt alleen maar: iedereen ziet de wallen onder m’n ogen en ongeschoren baard, omdat ik gisteravond niet de kracht meer had om tegen de zwaartekracht in te gaan.
De volgende dag is het zaterdag en weer zo'n heftige dag. Henk sleept zichzelf naar een matinee. Waarom is de zwaartekracht zo zwaar? denkt hij. Het is het niet waard, man.
Dezelfde trein richting Haarlem. Op de zitplaats pakt hij zijn telefoon en ziet een filmpje waarop Pavarotti Nessun Dorma zingt voorbijkomen. Hij klikt erop, luistert en kijkt aandachtig. Bij de eerste uithaal van Pavarotti klinkt de muziek zo hoopvol, en terwijl Pavarotti de woorden ‘Nessun Dorma’ zingt, barst het publiek in applaus uit. Er zit zoveel kracht en hoop in deze muziek dat het hartje van Henk begint te gloeien. En bij de laatste ‘vincero’ stromen de tranen over zijn wangen en baard. Hij kan er niets aan doen; de tranen blijven komen en hij proeft de zoute smaak terwijl het publiek gaat staan.
Hij voelt eindelijk weer! Het is alsof hij in een roes geleefd heeft, en de tranen voelen als verlichting en opluchting. Als hij het perron verlaat, langs de kiosk loopt en uitcheckt, merkt hij het: dit had ik nodig, dit had ik echt even nodig.
Geïnspireerd door: https://www.youtube.com/watch?v=cWc7vYjgnTs
Hoi Diep_schrijven, de sleur…
Lid sinds
5 jaarRol
Hoi Diep_schrijven, de sleur valt voor jouw hp erg zwaar. Mooi omschreven, ik voel hoe hij zich voortsleept. Graag gelezen.
Het woord "zwaartekracht" gebruik je wel vaak. De eerste keer dat je het gebruikt om de zware gang van Henk te omschrijven, vind ik het origineel. Daarna zijn leest het voor mij eerder storend.
In een zin schrijf je dat de zwaartekracht hard aan hem trekt, maar in de zin erna staat dat de zwaartekracht op hem drukt. Zwaartekracht trekt, maar duwt niet.
Je gebruikt nu veel woorden om te vertellen dat het zo zwaar is, maar de daadwerkelijke sleur krijgt daardoor voor mijn gevoel weinig aandacht. Je hebt nog voldoende woorden om die sleur iets meer te belichten.
Je hebt in de hele tekst de gedachten van Henk tussen ah-tekens staan, dat hoeft bij gedachten niet, alleen bij gesproken tekst.
maar het is 7:30 ---> ik zou hier nog uur achter zetten. Maar persoonlijk vind ik in een verhaal het uitschrijven van de tijd mooier. ... maar het is half acht ... Dat is uiteraard een kwestie van smaak.
een filmpje van Pavarotti met Nessun Dorma --> Zo lijkt het alsof het om Pavarotti met iemand anders gaat. Titels van films, liedjes, boeken enz worden meestal cursief geschreven.
Bijvoorbeeld: ... een filmpje waarop Pavarotti Nessum Dorma zingt
En bij de laatste ‘vincero’ beginnen de tranen te stromen over zijn wangen en baard. ---> actiever leest het: En bij de laatste 'vincero' stromen de tranen over zijn wangen en baard.
merkt hij het – “dit had ik nodig” denkt hij, “dit had ik echt even nodig.” ---> ik zou van het gedachtestreepje een dubbele punt maken.
merkt hij het: dit had ik nodig, dit had ik echt even nodig. (dat hij het denkt hoef je er niet per se bij te zetten.
Hoi Fief, bedankt voor je…
Lid sinds
2 maanden 1 weekRol
Hoi Fief, bedankt voor je opmerkingen, ik heb de meeste dingen aangepast. Ik wil wel het woord zwaartekracht vaker voorbij laten komen, omdat het symbool is voor de strijd die Henk voert met zichzelf. In ongeveer de helft van de tekst beschrijf ik de sleur (ik heb een paar dingen aangepast waardoor dat nu duidelijker is).
Hoi diep_schrijven, De sleur…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Hoi diep_schrijven,
De sleur van Henk is wel een hele zware. Dat maakt het slot fantastisch, want als je dan zo'n onverwacht momentje krijgt wat je zo doet stralen en helemaal oplaadt, komt dat helemaal tot zijn recht door het contrast.
Je gebruik van het woord 'zwaartekracht' is wel wat veel. Daar staat tegenover dat je wel heel goed kan omschrijven wat die zware zwaartekracht voor effect heeft. Vertrouw er maar op dat de omschrijving het verhaal genoeg draagt, want dat zit wel snor.
Dat is te zien aan het gegeven dat je begint met een sleur die 'onschuldig' begint. Een plekje zoeken in de trein en lekker sluimeren. Als dat lukt tenminste... Als dat dan niet lukt, begint de terugweg die nog meer uitdagingen met zich meebrengt. Uiteindelijk maakt Henk zich zelfs druk om dingen die anderen niet eens op zullen vallen en zijn zelfs de mooie dingen weg. Je opbouw is prima, ondanks de zwaarte die eraan hangt.
Goed gedaan! Vertrouw de volgende keer wat meer op je omschrijvingsvermogen :)
Groet,
Nadine