9.47 en de ochtend sleurt zich voort, standaard. Het marketingteam van het eiland naast het onze is leeg - koffie halen in de koffiebar aan de overkant van de straat. Aan de flarden gekwetter die door het raam aanwaaien hoor ik wie aan het woord is, en over wie ze het hebben: de manager van Finance. Hun commentaar richt zich allang niet meer op zijn kritische vragen over hun budgetoverschrijdingen. Weten zij veel dat onder zijn uiterlijk als een stijve hark vooral een stijve schuilt. Wist ik, toevallig stond er een privémail open toen hij laatst z’n computer vergat te locken tijdens een wc-bezoek.
9.49 en ik klik de volgende mail open. Werktuiglijk en ach, waarom eigenlijk. Zelfde supplier, zelfde vraag als gisteren en eergisteren en de dag daarvoor. Dat was een zondag, maar weekendwerk schrok hen niet af zoals het mij deed. Of eerder: zoals de reactie van mijn vrouw op mijn weekendwerk me afschrok. 
9.50 en de reminder voor het werkoverleg over tien minuten springt aan. De vergaderzaal is nog bezet, de manager van Finance. Om 10.00 zal ik samen met mijn collega’s op de deur kloppen, quasi-beleefd melden dat we de zaal gereserveerd hebben, krampachtig onze voeten het tikken beletten, en als hij eindelijk buiten is, gaan zitten op dezelfde stoel die we altijd nemen om dezelfde pijnpunten aan te halen als vorige week en eervorige week en de week daarvoor.
10.30 en het meisje van Marketing klopt op de deur om ons buiten te gooien voor háár meeting. Ik neem weer plaats aan mijn bureau, in de stoel die zich naar mijn achterwerk gevormd heeft, aan de laptop die ergonomisch ingesteld is op mijn 1,78m. 
10.33 en ik breek mijn mail aan de supplier af. Save draft, wordt mij gevraagd. Mijn hand beweegt zich naar ‘yes’…
… maar dan gebeurt het. Mijn hand stokt. Met geen mogelijkheid krijgt mijn wijsvinger de muisknop nog ingedrukt. Hij ligt daar als een dode vis op een muis. Ik staar hem met uitpuilende vissenogen aan. 
En geef dan toe.
“Ik ga vissen!” roep ik terwijl ik de deur uitloop. De meisjes van Marketing kijken amper op. Als maar genoeg mensen quitten, wordt ook dat een sleur. 
 

—

v2

9.47 en de ochtend sleurt zich voort, standaard. Het marketingteam van het eiland naast het onze is leeg - koffie halen in de koffiebar aan de overkant van de straat. Aan de flarden gekwetter die door het raam aanwaaien, hoor ik wie aan het woord is, en over wie ze het hebben: de manager van Finance. Hun commentaar richt zich allang niet meer op zijn kritische vragen over hun budgetoverschrijdingen. Weten zij veel dat onder zijn uiterlijk als een stijve hark vooral een stijve schuilt. Wist ik, toevallig stond er een privémail open toen hij laatst z’n computer vergat te locken tijdens een wc-bezoek.

9.49 en ik klik de volgende mail open. Werktuiglijk en ach, waarom eigenlijk. Zelfde supplier, zelfde vraag als gisteren en eergisteren en de dag daarvoor. Dat was een zondag, maar weekendwerk schrok hen niet af zoals het mij deed. Of eerder: zoals de reactie van mijn vrouw op mijn weekendwerk me afschrok. 

9.50 en de reminder voor het werkoverleg over tien minuten springt aan. De vergaderzaal is nog bezet, de manager van Finance. Om 10.00 zal ik samen met mijn collega’s op de deur kloppen, quasi-beleefd melden dat we de zaal gereserveerd hebben, krampachtig onze voeten het tikken beletten, en als hij eindelijk buiten is, gaan zitten op dezelfde stoel die we altijd nemen om dezelfde pijnpunten aan te halen als vorige week en eervorige week en de week daarvoor.

10.30 en het meisje van Marketing klopt op de deur om ons buiten te gooien voor háár meeting. Ik neem weer plaats aan mijn bureau, in de stoel die zich naar mijn achterwerk gevormd heeft, aan de laptop die ergerlijk perfect ergonomisch ingesteld is op mijn 1,78m. 

10.33 en ik breek mijn mail aan de supplier af. Save draft, wordt mij gevraagd. Mijn hand beweegt zich naar ‘yes’…
… maar dan gebeurt het. Mijn hand stokt. Met geen mogelijkheid krijgt mijn wijsvinger de muisknop nog ingedrukt. Hij ligt daar als een dode vis op een droge muis. 
Ik staar hem aan. Hoelang, weet ik niet. En geef eindelijk toe.

“Ik ga vissen!” roep ik terwijl ik de deur uitloop. De meisjes van Marketing kijken amper op. Als maar genoeg mensen quitten, wordt ook dat een sleur.