In het poppenhuis ligt Tanja op haar bed, Tom staat in de deuropening.
‘Zeg, luilak, zou je er niet eens uitkomen,’ zeg ik met een zwaardere stem.
‘Och, het ligt nog zo lekker.’ Ik laat mijn stem een paar octaven hoger klinken.
Beneden staat Lot voor het aanrecht, Hond ligt in zijn mand. Ik beweeg vaderfiguur Klaas van de kamer naar de keuken. De tafel is gedekt met kleine bordjes.
Het ziet eruit als een knus familieplaatje.

Doordat mijn ouders niet voor me konden zorgen – de familie kon het wel, maar wilde het niet – belandde ik in een pleeggezin. Als je niets van jezelf hebt en niet weet wat liefde is, is alles wat je krijgt goed.
De eerste twee pleeggezinnen waren geen succes. Ik was ook niet de makkelijkste, dat geef ik toe. Het derde gezin begreep mijn gebruiksaanwijzing iets beter.

Het poppenhuis was mijn eerste echte cadeau. Mijn pleegvader timmerde het voor mijn verjaardag, mijn pleegmoeder haakte de gordijntjes en plakte het behang op de wanden. Van mijn gespaarde zakgeld kocht ik de meubeltjes. Uren was ik zoet met mijn poppenfamilie.
Tot de tijd kwam dat ik op eigen benen verder moest, het poppenhuis moest ik achterlaten. Na het overlijden van mijn pleegouders bleek het te zijn verdwenen.

Toen ik het poppenhuis na een eeuwigheid terugvond op een vlooienmarkt, zag het eruit als een slooppand in een achterstandswijk. Het enige wat ontbrak, was graffiti op de buitenmuren. De rode verf van het dak was grotendeels afgebladderd, het behang op de wanden van de kamers was vergeeld of eraf getrokken, maar verder was het nog precies zoals ik het in gedachten had. Zelfs de sigarettenlucht rook vertrouwd.
‘Het is een koopje, mevrouw,’ zei de man achter de kraam.
‘Weet u of de bijbehorende poppetjes er nog zijn?’
De man haalde zijn schouders op en wees naar een bananendoos. ‘Dan moet u daar eens in kijken.’
Gravend in de doos vond ik Lot. Ze had nog steeds het gebloemde jurkje aan dat ik ooit voor haar had gemaakt. Verder spittend, kwam ik ook Tom, Tanja, Klaas en Hond tegen. Heel even voelde ik me weer het jonge meisje met de vlechten dat in haar slaapkamer haar fantasieën tot leven bracht met haar poppenfamilie. Het poppenhuis stond voor alles waar ik als kind van droomde.

Triomfantelijk zeulde ik het gevaarte naar huis. Daar kreeg het een grondige poetsbeurt. Ik plakte nieuw behang met vrolijke kleuren en motieven op de wanden en op de vloeren kwamen tapijtjes van restanten vloerbedekking. De meubels die ik ook nog gescoord had op de vlooienmarkt, kregen een plekje in de kamers. Voor Hond knutselde ik een mandje in de keuken.
Daarna wikkelde ik het huis in cadeaupapier voor een nieuwe bestemming.

Ik hoor gegrinnik in de deuropening, mijn kleindochter kijkt me met een brede grijns aan.
‘Speel jij nog met poppen, oma?’
‘Is daar iets mis mee? Doe je mee?’
Ze knielt naast me op de grond. ‘Ik wil Tanja spelen, dan mag jij Lot zijn.’