Op welk moment heb ik mijn jeugd verloren?

Was het toen mijn moeder zei, wat spullen bij elkaar te pakken - maar alleen het hoogstnodige? Omdat we op reis gingen, zei ze, al wist ze nog niet voor hoe lang of waar naartoe?
Was het toen ik mijn koffertje van onder mijn bed vandaan haalde en mijn beer erin stopte, mijn boek, een schrift en wat kleurpotloden en mijn moeder, met een traagheid die ik niet van haar kende, haar hoofd schudde?
Was het toen ze het koffertje in de hoek van mijn kamer zette, een kleine rugzak pakte en die aan me gaf met de woorden: ‘Alleen nuttige dingen,’ en ik niet snapte wat ze precies bedoelde?

Maar ineens begreep ik het toch. Ik rende naar de wastafel, pakte een kam, zeep en een tandenborstel. Een handdoek, ondergoed, sokken en een jas. Alles probeerde ik in de rugzak te proppen, maar het lukte niet. Hij was veel te klein.
Vragend keek ik haar aan. Er was strengheid in haar blik gekropen.
‘Je hebt gelijk,’ zei ze. ‘Je beer, je boek, je schrift en de potloden. Meer heb je niet nodig.’
Samen deden we de koffer open en verscheepten alles wat hoogstnodig was naar de rugzak. Ik wilde hem al op mijn rug sjorren, maar mijn moeder zei: ‘Wacht.’
Ze hield me het zwemvest voor dat we op het strand gevonden hadden en deed het me aan.
Wat mijn moeder aan hoogstnoodzakelijk meenam, paste in een heuptasje. Een zwemvest had ze niet nodig, zei ze. Ze kon immers zwemmen …
Ze sloot het huis af alsof we nooit terug zouden keren. De sleutel liet ze in haar tasje glijden. Hand in hand liepen we het stenen pad af naar de zee.

Op het strand heerste een nerveuze drukte. Mensen verdrongen zich rond een open boot die op het zand getrokken was. Twee mannen op de achterplecht maaiden in de omhoog gestoken armen en hesen willekeurig vastgegrepen mensen aan boord. Tussen de vele hoofden ontwaarde ik Joseph. Hij zat midden in de boot met net zo’n zwemvest aan als ik en zwaaide naar me met een brede lach op zijn gezicht.
De hand van mijn moeder stuwde me naar voren. Vlak voor ze me optilde om me in de handen van een van de bootsmannen te duwen, frommelde ze iets in mijn hand. Als vanzelf sloten mijn vingers zich eromheen.
‘Verlies hem niet!’ riep ze. ‘Hij zal je veilig terug brengen!’

Ruw werd ik op de schoot van een oma gekwakt. Ik keek naar waar mijn moeder bleef. Ik zag haar niet. De oude vrouw drukte me tegen zich aan en begon zachtjes over mijn haar te wrijven.
De boot kwam los van de bodem. Zout water spatte op mijn gezicht, mengde zich met het zilt van mijn tranen en verdreef de warme kokosgeur van mijn moeder.