#497 Home is home, be it ever so homely

De bezoeken aan mijn home town worden erg sporadisch, nu enkel mijn drie zussen hier nog wonen. De oudste broer is lang geleden overleden en de drie anderen wonen elders. Op mijn achttiende verliet ik het ouderlijk huis om te gaan studeren en om er nadien haast nooit nog weer te keren.  Was dit een vlucht?

Acht jaar na vader stierf ook moeder en werd het huis leeggemaakt en verkocht. Rond nieuwjaar houden zussen en broers de traditie van onze ouders in ere om samen te komen. Elk jaar neemt een van de kinderen de organisatie op zich en dit jaar is een van mijn zussen aan de beurt. Het diner gaat door in een horecazaak van ons geboortedorp.

Ik ben ruim op tijd vertrokken en het is nog te vroeg om nu reeds in het restaurant toe te komen.  Even twijfel ik nog, maar dan besluit ik de straat in te rijden waarin ik van mijn derde tot mijn achttiende levensjaar woonde.

In gedachten zie ik de stofwolk in het begin van onze straat. Het is de eerste auto ooit die de zandweg inrijdt.  Mijn oom toont trots zijn Citroën Traction Avant. Ik mag met mijn jonger broertje achter in de auto zitten. Het ruikt er naar leder en naar sigaren.  Nonkel Ward is dan ook een handelsreiziger in sigaren. Dan zie ik mij weer met de kinderen uit de straat knikkeren.  Wij maken een ‘pot’ in het zand en stoppen de gewonnen knikkers in de zakken van onze korte broeken. Sommige knikkers hebben prachtige kleuren en worden geruild voor meer gewone exemplaren.
Van de straat gaat het naar het bosje even verderop.  Een van de grotere jongens is in De Witte geklommen, een enorme boom die zijn naam heeft te danken aan zijn witachtige schors.  Hij doet de roep van Tarzan na en springt naar een tak die lager hangt. De tak breekt en verbijsterd kijken we naar de grote kerel op de grond, die gelukkig opstaat en met de handen in de heupen afdruipt.
Ik sta terug aan de rand van de waterpoel in het bosje en zie hoe mijn overmoedige zus  een lange boomtak in het poeltje steekt. Ook die tak breekt en mijn zus belandt pardoes in de vieze plas. Dagenlang lachen we haar  uit en zeggen dat ze nog steeds onfris ruikt.   Na de kommer en kwel keren wij met zwarte knieën en wat kleerscheuren huiswaarts.  Als we via de achterdeur naar binnen lopen, komt de geur van versgebakken wafels ons tegemoet.

Ik besef nu dat het verlaten van dit huis geen vlucht was, maar de hang naar avontuur die te groot was geworden. Onlangs stuurde de nieuwe eigenaars van ons geboortehuis een foto  van een muurtekening die ze op zolder hadden gevonden.  Ik herkende meteen mijn stijl en het droomhuis dat ik toen tekende. Wat lijkt het verdomd veel op het huis waar ik nu woon tot de treurwilg toe in de tuin.