Ik kijk om me heen in de grote hal. Overal lopen mensen. Mensen met grote koffers en mensen met alleen een kleine handtas. Mensen die recht op hun doel aflopen en mensen die duidelijk geen idee hebben waar ze moeten zijn. Mensen met alle tijd van de wereld en mensen die zo hard rennen dat ze bijna over hun eigen benen struikelen.
De geur van verse broodjes komt me tegemoet als ik langs de AH to go loop. Een vrouwenstem klinkt door de speaker in de hal, maar niemand lijkt er aandacht aan te besteden, behalve een paar mensen die zoekend om zich heen kijken en zich waarschijnlijk afvragen waar het geluid vandaan komt. Tussen al het lawaai hoor ik vaag de klanken van een piano, die een stukje verderop in de hal blijkt te staan en net niet goed gestemd is.
Een schoonmaker duwt zijn karretje met groot gemak tussen de mensenmassa door en het is duidelijk dat hij dit vaker heeft gedaan. Ondanks zijn harde werk liggen hier en daar papiertjes, blikjes en koffiebekers van de Starbucks op bankjes.
Ik loop langs hem heen naar perron 8, waar elk moment mijn trein kan komen binnenrijden.