Tegenover het mooie romaanse kerkje waar wij als kinderen elke ochtend naartoe moesten stond een Heilig Hart beeld. Het stond op een sokkel met enkele treden en aan drie kanten was het omzoomt door een hoge haag. Zittend op een trede achter het beeld was je volledig afgesloten van de buitenwereld. Begin jaren ’60, zeker in de vroege ochtend vóór schooltijd, als de wereld nog bezig was wakker te worden, was er geen fijnere plek om te zijn. De nooit-aflatende kakafonie van het huidige verkeer waarin iedereen haast heeft, de terreur van de mobiele telefoons waardoor je elk moment voor iedereen bereikbaar moet zijn, de ratrace die het leven sindsdien geworden is, dat was allemaal nog niet. Misschien was het wel de stilte voor de storm. Ik waardeerde het in ieder geval enorm om zo’n plek te hebben en als ik daarop terugkijk is het slechts in nostalgie. Die plek is niet meer en dat leven is niet meer. In plaats van in de kerk te zitten heb ik menig uurtje daar in vrijwel volledige stilte en ontspanning doorgebracht. Het was ongetwijfeld beter voor mijn geestelijk welbevinden dan het Latijnse geprevel van de pastoor aan te moeten horen.