…, zo luidde het opschrift van opa’s winkeltje. Eerst kon je je vergapen aan twee grote uitstalramen, links met allerhande gerief, rechts met het mooiste speelgoed. Bij het openen van de eerste deur klonk een luide bel.  Dan hoorde je het gerinkel van de volumineuze sleutelbos en werd de tweede deur geopend. Die was er voor de veiligheid.

Vroeger was dit een horecazaak met opschriften als Friture renommée en Chambres pour voyageurs. De toog van weleer was herschapen in een donkergroene toonbank waarop vitrines stonden waarin alle mogelijke spulletjes werden tentoongesteld. Op elke vitrine paste een ander sleuteltje. Binnen kwam je een vluchtige herinnering tegemoet aan sigarettenwalm en de geur van ossenwit. Aan het plafond hingen nog de oude ronde witte bistrolampen.

Postkaartenmolentjes toonden romantische wenskaartjes. Heimweevolle soldaten uit de nabijgelegen legerkazerne stuurden ze naar het thuisfront waar hun geliefden op hen wachtten. Onder glas lagen ornamenten en insignes voor legeruniformen, van sergeantstrepen tot generaalsterren. Ook zakmessen, scheergerei, souvenirs en zelfs ballonpennetjes waren uitgestald. In het speelgoedgedeelte lachten poppen je toe en speelde een opgewonden blikken aapje op zijn trommel, maar ‘geen mens die zich daaraan ergerde’.

Veel is inmiddels vergaan, maar opa’s winkeltje blijft in mijn gedachten bestaan.